Pół roku za nami - co z postanowieniami?

lipca 15, 2019

Pół roku za nami - co z postanowieniami?

Tęsknię za blogiem. Czasami wchodzę tu kilka razy dziennie, podziwiam to, co do tej pory udało mi się stworzyć, czytam Wasze wypowiedzi i jestem dumna z tego, co tutaj razem zrobiliśmy, bo odwaliliśmy kawał dobrej roboty. Tęsknię i czasem otwieram pustą stronę, żeby napisać parę słów, ale zaraz potem ją zamykam, gdyż nie wiem, co po takim czasie mogłabym przekazać. W głowie mam masę pomysłów, ale żaden nie wydaje się odpowiedni. 

Wracam więc z podsumowaniem minionego półrocza. Dobra, wiem, że mamy już połowę lipca i trochę się spóźniłam, ale lepiej później niż wcale, prawda? Początkiem roku miałam masę planów, celów i aspiracji. Niektóre z nich udało mi się już zrealizować, nad kilkoma stale pracuję, inne zostały zweryfikowane przez życie i chcąc nie chcąc zeszły na dalszy plan. 

Teraz w każdym razie jestem już starsza i mądrzejsza o kolejne pół roku. Znajduję się właśnie w fascynującym momencie mojego życia. Dużo się dzieje: złego i dobrego, więc myślę, że to odpowiednia pora, by poukładać sobie to wszystko w głowie oraz odświeżyć podjęte inicjatywy.   

Piszę ten post…

w poniedziałkowe przedpołudnie. Jest słoneczny dzień, za oknem ćwierkają ptaki. Ja siedzę w jadalni domu mojego męża i popijam pierwszą kawę. Uwielbiam to miejsce. Jest idealne do pracy. Kawę z nowego ekspresu też polubiłam. Na filiżance odbija się moja malinowa szminka. Kupiłam ją z myślą o zbliżającym się przyjęciu weselnym kuzynki męża. Szminkę też polubiłam. 

Czuję się…

dziwnie podekscytowana. Ekscytacja... to uczucie towarzyszy mi nieprzerwanie od jakiegoś czasu, a ja dopiero niedawno zdałam sobie z tego sprawę. Ekscytuje mnie każdy dzień, chociaż niczym szczególnym się nie wyróżnia. Ekscytowała mnie nowa praca, która okazała się niewypałem. Ekscytowali mnie nowo poznani ludzie, którzy w większości stali się mi bliscy. Ekscytowało mnie życie, nowe problemy, które wolę raczej nazywać wyzwaniami. Ekscytowała mnie każda kolejna przeczytana książka, chociaż do niedawna było ich niewiele. Ekscytowała mnie długa podróż do domu. Ekscytowało mnie pierwsze spotkanie z rodziną po pięciu miesiacąch rozłąki. Teraz czuję ekscytację wolnością, której zostało mi jeszcze dwa tygodnie. Czuję ekscytację zakupami, na które mogłam sobie pozwolić. Czuję ekscytację na zbliżające się przyjęcie weselne. Już tak dawno nie byłam na żadnym weselu! Ekscytuje mnie wizja powrotu za granicę, nowe mieszkanie, większe możliwości w nowej pracy.

Jestem wdzięczna za…

męża, który jest mi najbliższym człowiekiem na ziemi. Bez niego moje życie byłoby znacznie mniej wyraziste, pozbawione wszelkich kolorów i blasku. Na dzień dzisiejszy nie umiem sobie wyobrazić sensu życia bez niego. Właściwie to nawet nie staram się tego sobie wyobrażać, bo on mi ten sens nadaje. Może nie jest centrum mojego wszechświata, ale są nimi wartości, które razem wyznajemy i współtworzymy. Mój mąż całkowicie i szczelnie wypełnia wszelkie luki w moim życiu, dając mi tym samym poczucie troski i bezpieczeństwa. Kiedy tego potrzebuję, daje mi przestrzeń, więcej oddechu. Ale jest też wymagający w stosunku do mnie, dzięki czemu mam świadomość, że ja też jestem mu  potrzebna.  

  

rodzinę, bo chociaż czasem mnie wkurza, to kocham tych ludzi ponad wszystko. Nikt z nas nie jest idealny. Ani oni, ani ja. Czasem nawet odnoszę wrażenie, że odziedziczyłam po rodzicach ich najgorsze cechy, że jestem skupiskiem ich słabości, ale dzięki tym przywarom wykształciły się we mnie również pozytywne cechy charakteru. Jestem płaczliwa jak moja mama. Płaczę, kiedy się denerwuję, kiedy mam zły humor i kiedy coś mnie wzrusza. Z tej płaczliwości wykształciła się we mnie wrażliwość, której całkiem niedawno nie dane mi było doświadczyć. Mama jest wybuchowa i ja też jestem, ale dzięki temu umiem szczerze powiedzieć, co myślę. Tata przekazał mi powściągliwość. Zawsze był skromnym człowiekiem, trochę wycofanym. Te cechy zakrawają o brak pewności siebie, a przynajmniej ja to tak kiedyś postrzegałam. Ale tacie nie brakuje pewności siebie. To mi jej brakowało. Teraz już wiem, że tata jest zwyczajnie spokojnym i cichym człowiekiem, ma dystans do pewnych spraw i nigdy nie daje się wyprowadzić z równowagi. Ja tego dystansu się dopiero uczę.

przyjaciół tych starych i wiernych, tych nowo poznanych i tych odzyskanych. Może każdy z nich jest inny, może nie dogadujemy się bez słów i może widujemy się raz na ruski rok, ale to już nie te same przyjaźnie, które znakowało się bransoletkami z ćwiartkami serca, na których jedna osoba miała wyryte "BEST", druga "FRIENDS", a trzecia "FOREVER". Chyba trochę dojrzeliśmy. Razem z nami dojrzała nasza relacja. Przyjaciele to dla mnie osoby, którym ufam, ale nie bezgranicznie. Nie wymagam od nich lojalności ani tego, że będą przy mnie, kiedy tylko będę tego potrzebować. Każdy z nas ma swoje życie, ale mimo to ciągnie nas do siebie. Od czasu do czasu ktoś zapyta, co słychać? Ktoś inny zaprosi do siebie na wieczór. Inny uwzględni mnie w swoich planach. Przyjaciele to ludzie, z którymi ciężko się rozstać, jak już się z nimi spotkam. To osoby, przy których nie boję się palnąć niczego głupiego, nawet po kieliszku wina. To osoby, które są chętne spontanicznie gdzieś wyskoczyć, zaszaleć, pomóc w wyborze sukienki, albo po prostu zadzwonić i zapytać "co u ciebie słychać"?    

duchowego przewodnika, którego poznałam zeszłego lata. To niesamowita, pełna ciepła, zdrowego podejścia do życia i ogromenej wiedzy osoba, która w prosty, ludzki sposób tłumaczy ludziom Słowo Boże. Mowa tu o zakonniku. Ów gość prowadził w tamtym roku nauki przedmałżeńskie, na które chodziłam. Te trzy dni, które spędziłam w kościelnej salce, były jednym z lepszych życiowych doświadczeń, jakie do tej pory przeżyłam. Od tego czasu, kiedy tylko mogę uczęszczam na msze święte prowadzone przez tego zakonnika i po każdej z nich wychodzę podbudowana na duchu, pełniejsza, pewniejsza swojej roli i jakiegoś głębszego sensu.  

Pracuję nad…

sobą i swoim zdrowym podejściem życia. Zdarza mi się zapominać o Slow Life, daję się ponieść presji czasu i gnam z kolejnymi planami na złamanie karku. A to przecież nie o to chodzi. Ciągle sobie powtarzam, że nasze plany, cele, marzenia mają ubogacać nasze życie, a nie nam je zabierać. Ciągle muszę walczyć z nawracającym pragnieniem parcia do przodu. Zatrzymuję się wtedy w miejscu, siadam, biorę do ręki książkę i czytam, aż mi przejdzie.  

Cieszę się i czekam na…

nową pracę w Niemczech. Po pięciu miesiącach stresu i bardzo niepewnej sytuacj zrezygnowaliśmy z pracy w agencji, ale nasze starania nie poszły na marne. Szef firmy (nie mylić z agencją, która jest tylko podwykonawcą) dostrzegł nas i tego samego dnia, kiedy my złożyliśmy wypowiedzenie agencji, on dał nam propozycję pracy. Aktualnie jestem co prawda bezrobotna, ale początkiem sierpnia zaczynam pracę w tym samym miejscu, ale na innych zasadach. Oby tym razem obyło się bez przykrych niespodzianek i rozczarowań. 

Chciałabym…

maksymalnie wykorzystać urlop i czas wolny. Staram się odpocząć w sposób trochę mniej aktywny niż zazwyczaj. Późno wstaję, dużo czytam, wieczorami oglądam seriale. Do tej pory pogoda raczej nie dopisywała, ale kiedy tylko zrobi się cieplej, będę chciała posiedzieć w ogrodzie i nacieszyć się słońcem. Może wezmę rower i ruszę w drogę przed siebie? Do zrobienia mam jeszcze małe odzieżowe zakupy, coby strój na wesele stał się kompletny. Muszę odwiedzić krawcową ciocię i dopiąć wszystkie poprawki na ostatni guzik. Przede mną kilka kumpelskich spotkań no i wesele! 

Czytam…

aktualnie trochę więcej niż przez ostanie pół roku. Kilka dni temu skończyłam It the end with us Colleen Hoover i muszę przyznać, że ta książka wywarła na mnie dobre wrażenie. Lubię, kiedy fabuła angażuje mnie emocjonalnie w to, co się dzieje pomiędzy bohaterami, a tu tak właśnie było. To był trzeci tytuł Hoover, po jaki sięgnęłam i zdecydowanie bardziej na plus, niżeli Hopeless i Losing Hope.

Aktualnie czytam Lirogon autorstwa Cecelii Ahern. Jestem już w połowie, ale ta powieść, choć piękna, angażuje mnie znacznie mniej w opisane wydarzenia. Czytając, jestem bierna, a to znaczy, że szybciej zapomnę o tej książce, niż ją przeczytam. Mimo wszystko chcę ją dokończyć. Może akurat za moment fabuła nabierze tempa i niespodziewanie mnie zaskoczy? Oby!

Cele, które udało mi się do tej pory zrealizować:

Nowa praca 

W tym roku to będzie już moja druga nowa praca, więc to wyzwanie uważam za zrealizowane. Generalnie pomimo trudności, z jakimi musieliśmy się zmierzyć, myślę, że wyszliśmy z tej sytuacji znacznie lepiej, niż można się było spodziewać. W planie mieliśmy wyjazd z innej agencji w całkowicie nowe miejsce, jednak wracamy na stare śmieci. I dobrze. Praca jest super, mamy tam już fajnych, sprawdzonych ludzi, więc zawsze to raźniej.   

Zapuścić włosy

Zapuściłam je mniej więcej w okolice zapięcia stanika i już mam ich dość. Po weselu, kiedy już moje loki się rozprostują, koniecznie muszę odwiedzić fryzjera!

Zaszaleć na zakupach w Primarku 

Zaszalałam i to nie raz. W dodatku coś czuję, że na tym się nie skończy. Primark to w porównaniu do innych sklepów z odzieżą dosyć tanie rozwiązanie. Zazwyczaj po wypłacie szłam wydać trochę pieniędzy, ale raczej nie puszczałam wodzy fantazji. Kupowałam rzeczy, których naprawdę potrzebowałam, albo takich, których zamierzałam używać. 

Pić dużo wody 

Piłam i piję nadal. Woda coraz bardziej wchodzi mi w nawyk, z czego niezmiernie się cieszę! 

Tutaj znajdziecie moje 19 planów na 2019 rok. Prawdopodobnie kolejne podsumowanie będzie bogadsze o więcej punktów z tej listy. Trzymajcie kciuki!