Praca

maja 05, 2019

Praca

Tym razem to nie wina przypadku ani braku czasu, że tak długo mnie tu nie było. Minął marzec, cały kwiecień. Mamy maj. I tak od początku tego pięknego maja chodzi za mną przedziwne przeświadczenie, że powinnam tu coś naskrobać. A może nie powinnam, może chcę. Może to po prostu tęsknota?

Gdzie byłam i co robiłam, jak mnie nie było? W zasadzie nic takiego. Kiedy człowiek chodzi do pracy, każdy dzień jest niemal identyczny. Dni i tygodnie zlewają się ze sobą. Ciężko mi przypomnieć sobie, co robiłam dwa dni temu, o ubiegłym tygodniu nie wspominając. Nie licząc weekendów, wstaję codziennie o piątej rano. Mam pół godziny, żeby się ubrać, zjeść śniadanie, ogarnąć poranną toaletę. O 5:40, czasami pięć minut później wychodzę z domu. Jeszcze do niedawna w drodze towarzyszyła mi noc, teraz o poranku mogę podziwiać cudowne wschody słońca. Do pracy mam pięć kilometrów, więc zanim się obejrzę, jestem już na miejscu. Pracę mam fajną, nie mogę narzekać. Nogi czasem bolą, bo jednak 8 godzin na stojąco robi swoje, ale z dwojga złego wolę stać, niżeli siedzieć. Co robię? Wieszam ubrania na wieszaki. Bluzki, koszule, T-shirty, spodnie, spódnice, spodenki, rzadziej kurtki, płaszcze, sweterki. Najgorsze są piżamy, szczególnie te dwuczęściowe. Od żabek (wieszaków na spodnie) czasem bolą palce. Niby nic takiego, ale można sobie coś naciągnąć i wtedy na drugi dzień z rana ciężko rozprostować dłoń.

Nie zdziwiłam się też, kiedy po miesiącu pracy dopadły mnie moje bóle rąk. Zastane kości, mięśnie musiały w końcu się zbuntować, a że głównie rękami teraz pracuję, nie miałam innego wyjścia jak przeczekać ten stan. Smarowałam je maściami, brałam tabletki - pomagało, lecz tylko na chwilę. W końcu kupiłam chantelki, z nadzieją, że gdy wzmocnię swoje mięśnie, odciążę szkielet kostny i ból ustąpi. Tak też się stało. 

Raczej nie wiążę z tą pracą przyszłości, choć nie ukrywam, że fajnie by było dostać umowę na stałe. Teraz to właściwie nic tu nie jest pewne. Umowa na okres próbny przewiduje pół roku, ale w każdej chwili pracodawca może mnie ot tak zwolnić. Niby nie ma powodu, ale szefowa to raczej mało przewidywalna kobieta. Inna sprawa, że pracuję przez agencję pracy i na ten moment jestem od niej całkowicie zależna. Agencja zapewnia mi pracę i mieszkanie, choć z tym zapewnianiem to rożnie bywa... Nazwy firmy nie będę zdradzała, ale słowo daję, że z takimi niedorzecznościami, jak tutaj, spotykam się po raz pierwszy w swojej karierze zawodowej (i choć ona długa nie jest, to i tak wydaje mi się, że takie sytuacje nie powinny mieć w ogóle miejsca). 

A o co chodzi? Pierwsza niedorzeczność miała miejsce niecały miesiąc temu. Szefowa odwiedziła nas w pracy i poinformowała, że wszystkie cetle z godzinami z całego miesiąca zaginęły i żeby dostać wypłatę, musimy podpisać puste cetle. Podpisaliśmy, ale co to była za głupota z naszej strony! Nigdy więcej nie podpiszę już pustych dokumentów. Przecież ta kobieta mogłaby równie dobrze, nie wpisać tam nic i po naszych pieniądzach zaginąłby ślad. Tak źle oczywiście nie było, ale chcąc nie chcąc wypłata nikomu się nie zgadzała. Mnie brakowało pięciu godzin, inni z kolei dostali za dużo. Zdecydowana większość była jednak na tym stratna, dlatego nie mogliśmy puścić tego płazem. Wierciliśmy dziurę w brzuchu naszym koordynatorom, oni w desperackim geście bezradności rozkładali ręce. Jakiś czas po tym w pracy poproszono nas o zostanie na nadgodziny. Nadgodzin teraz nie ma wiele, więc chętnie zostaję, ale akurat wtedy zła na całą sytuację, miałam ochotę odmówić. Zasugerowaliśmy kierowniczce, że nie mamy najmniejszego zamiaru pracować za darmo ani dla przyjemności. Zmartwiona kobieta wykonała parę telefonów i o dziwo nasze zagubione godziny niemal od razu się znalazły! Jak to się stało, nie mam pojęcia. 

Druga niedorzeczność związana z firmą, w której pracuję, niedotycząca mnie już bezpośrednio, ale jednak odnosi się płatności za mieszkanie. Jak to w agencjach bywa, to ona zapewnia pracownikom dach nad głową. Tym razem firma wynajmuje dla nas cały pensjonat, za który oczywiście jest nam potrącane z wypłaty. Jak się jednak ostatnio okazało, właściciel pensjonatu ich wcale nie dostał. Przyszedł do nas i pyta, czy nie wiemy, co się dzieje w firmie, bo od pięciu tygodni nie ma z nikim żadnego kontaktu, a pieniędzy za mieszkanie wcale nie widział. Co więcej, nie może się do nikogo dodzwonić, a biuro cały czas jest zamknięte. Dzwoniliśmy do koordynatora, ale on ostatnimi czasy ciągle ma urlop. Byliśmy w biurze, ale pocałowaliśmy klamkę. Do głównej szefowej nie dzwonię, bo z nią to raczej nie warto wchodzić w dyskusję. Właściciel powiedział, że czeka jeszcze tydzień, ale co jeśli w tym czasie nadal nie dostanie pieniędzy? Wyrzuci nas z mieszkania? Mój mąż się śmieje, że trzeba kupić namiot.