Fotografia - moje postępy

czerwca 08, 2018

Fotografia - moje postępy

Jakiś czas temu chwaliłam się zdjęciami, jakich robić się nie powinno. W każdym z nich było coś nie tak, jeśli popatrzyć na nie od strony technicznej. Oko wprawionego fotografa mogłoby mieć wiele zastrzeżeń również do zdjęć, które opublikuję w tym poście, jednak na swoje usprawiedliwienie mam tyle, że większość z nich jest efektem mojej pierwszej styczności z lustrzanką. Nie wszystkie są przerobione (czyt. upiększone) i nie wszystkie przemyślane. Jednak zostały ocenione przez kolegę fotografa jako potencjalnie dobre, więc czemu miałabym się nimi nie pochwalić?

Pierwsze zdjęcie to jedna z migawek, które udało mi się uchwycić jeszcze tego samego dnia, kiedy kupiłam aparat. Jak można się domyśleć, zaraz po naładowaniu baterii, chodziłam z lustrzanką po domu i pstrykałam zdjęcia jak głupia. Towarzyszyła mi przy tym dziecięca radość, która dobrze jest nam wszystkim znana: Nowy sprzęt? - Nowe możliwości. 

Te pisaki utrwaliły się na matrycy, zanim jeszcze na poważnie zaczęłam zgłębiać zasady rządzące fotografią. Jak można zauważyć postprodukcji w zdjęciu zero. Generalnie szału nie ma, ale było to pierwsze zdjęcie, po którym kolega stwierdził "masz dobre oko". Może i mam.

Kolejne zdjęcie, za które zbierałam laury pochodzi jeszcze z okresu świat Bożego Narodzenia. Na fotografii  fragment choinki i jej ozdóbek. Również było to jedno z pierwszych zdjęć, jakie miałam okazję zrobić i również było całkowicie niepomyślane, ale spodobało się za zachowane mniej więcej zasady kompozycji i ten taki mieniący się bokeh w tle. Jedyne, co mi tu szpeci, to kable od światełek, ale wcześniej nie zwracało się uwagi na takie rzeczy.

Z tego zdjęcia byłam niesamowicie dumna, ponieważ wydawało mi się ono rewelacyjne w swej prostocie. Okazało się, że zbyt dobre, to ono nie jest, ale za to też nie najgorsze. Problem stanowiło to, że nie trafiłam z "horyzontem" w 1/3 kadru. Nie zastosowałam się do zasad fotografii, ale nie wydaje mi się, by w tym przypadku miało to znaczący wpływ na odbiór zdjęcia. Przyjemnie się na nie patrzy, prawda? 

Pamiętam, że filiżankę fotografowałam w ramach zadania domowego na jedne z pierwszych warsztatów. Zdjęcia się spodobały, choć oczywiście nie obyło się bez zastrzeżeń. Na pierwszym zdjęciu ponownie nie trafiłam linią horyzontu w 1/3 kadru no i ostrość troszkę mi uciekła. Drugie już jest cacy. 

Szklane łabędzie były fenomenem, chociaż powieliłam w tych zdjęciach wszystkie poprzednie błędy. Niemniej jednak udało mi się uzyskać ostrość, o jakiej dotychczas mogłam pomarzyć, a tło wyszło rewelacyjnie zamazane. To był przełom w moich postępach. 

Pamiętam jak trudziłam się, żeby to zdjęcie wyszło dokładnie tak, jak teraz można je podziwiać. Złapanie tych lampek i światła, które rzucały wcale nie było łatwe. Tutaj kombinowałam z kadrem i ustawieniami. Ponadto za wszelką cenę chciałam pozbyć się łańcucha z pola widzenia, na którym wisiały kulki, tak żeby nie przyciąć jednej z nich. Nie udało mi się, ale w sumie jest okej. Zdjęcie się podobało i zostałam pochwalona za ciekawy kadr.  

Zdjęcie kościoła w mojej miejscowości w kolorach wyglądało tak fatalnie, że postanowiłam sprowadzić je do odcieni szarości. Nadało to zdjęciu trochę tajemniczości i grozy. Najlepsze jest jednak to, że przez całkowity przypadek i przy pomocy winiety udało mi się tutaj uchwycić kompozycję spiralną. Póki co, to jedyne takie moje zdjęcie - perełka.  

Zaniedbana piwniczka, której nikt od lat nie używa wyszła na zdjęciu barwnie i kolorowo, ale jednak z mrocznym akcentem. Wciąż łamię wiele zasad, ale mam to w nosie, kiedy zdjęcie mi się podoba. 

Kinkiet w salonie szału nie robi, ale tutaj zaczyna się moja przygoda z postprodukcją. Obrabianie zdjęć to nadal dla mnie trochę czarna magia, a tutaj to już w ogóle popłynęłam... Kontrasty, ostrości i saturacje ostro poszły w górę i właściwie dzięki temu, zdjęcie wygląda jak wygląda. Wcześniej było płaskie "jak nastolatka" kolokwialnie mówiąc. Czyli zero cienia i jakichkolwiek barw. 

Długo się napracowałam przy tym kadrze. Koniec końców i tak nie jest on idealny, ale zdecydowanie najlepszy, jaki mi wyszedł. Zdjęcie z góry wymagało od mnie trochę gimnastyki. Znowu mocna postprodukcja, dzięki czemu wydobyłam z roślinki głęboką zieleń, a nudnawy parapet zamienił się w ciepłe, przyjemne dla oka tło.

Papugi są pod obstrzałem flesza, chyba od początku mojej przygody z aparatem. O ile na początku dosyć niepewnie mi się przyglądały, z czasem zaczęły nawet pozować. To pierwsze ruchome obiekty, więc gorzej z ostrością, ale tutaj chyba dałam radę? Minusem tych dwóch zdjęć jest niebieska poświata przy elementach metalowych, ale nijak nie potrafiłam jej zniwelować, żeby kolorowe akcenty papugi nie utraciły na wartości. 

Zdecydowanie jestem fanką minimalizmu na zdjęciach. Mniej znaczy lepiej, co chyba można zauważyć. Staram się skupiać na jednym temacie i tym samym uwydatnić wszystkie jego szczegóły.

Są zasady i jest geometria, czyli to nad czym tak usilnie pracowałam, przez cały ten czas. Zdjęcie może nie zachwyca, ale jest dla mnie symbolem i namacalnym znakiem moich postępów. 

Dwa ostatnie zdjęcia to moje wisienki na torcie. Pierwsza fotografia została zrobiona całkowicie bez pomyślunku, a swój wygląd zawdzięcza właściwie samej przeróbce. Dumna natomiast jestem z ostrości, jaką udało mi się tutaj uzyskać. Temat zdjęcia jest ostry jak żyletka, przy czym w tle zaistniał ładny bokeh. Takiego efektu się nie spodziewałam. 

Do tego kadru miałam kilka podejść. Większość z nich wyglądało prawie tak samo, nie biorąc pod uwagę kilku szczegółów, ale jak się okazało to one zaważyły nad efektem końcowym i zdecydowały o ogólnym odbiorze zdjęcia. Kompozycja centralna, wokół winiety, które podkreślają głębię.

Daleko mi jeszcze, by osiągnąć miano fotografia, ale chyba najważniejsze jest to, że robienie zdjęć przynosi mi frajdę. Nie zawsze i nie wszędzie jest to przyjemne i komfortowe. Czasem mi się po prostu nie chce, czasem ciężko współpracuje mi się z ludźmi, ale to nie odbiera satysfakcji, jakiej przynosi dobre zdjęcie.