Kosmetyczne denko #4

kwietnia 21, 2020

Kosmetyczne denko #4

Ostatnie kosmetyczne denko pojawiło się tutaj ponad rok temu. Od tego czasu przez moją kosmetyczkę przewinęła się masa kosmetyków i produktów do pielęgnacji ciała. Nie wspominałam o nich tutaj i do niektórych już pewnie nigdy nie wrócę, ale serio, nie ma czego żałować. Kosmetyki, które zaprezentuję dzisiaj również zużyłam już dawno dawno temu, ale tak się złożyło, że akurat te zapisały się na karcie pamięci mojego aparatu. Raczej nie ma tu kosmetycznych hitów ani tym bardziej moich ulubieńców, choć niektóre z nich były blisko tego tytułu.

Pielęgnacja twarzy

Kiedy patrzę na to zdjęcie, zastanawiam się, co skłoniło mnie do zakupu i stosowania owych kosmetyków. Co gorsza, niektóre z nich bardzo lubiłam i - o zgrozo - polecałam, ale urok prysł bardzo szybko. Kiedy tylko zagłębiłam się w składy poniższych kosmetyków, wszystkie na raz wyrzuciłam do kosza. 

Idąc od góry: krem do twarzy na noc z kawiorem Planet SPA - Avon. To było moje pierwsze opakowanie tego kremu. W szafce miałam już drugie, ale zrezygnowałam z jego stosowania. Kosmetyk sam w sobie nie był ani przyjemny ani nie dawał spektakularnych efektów. Był zimny i lepki - bardziej jak żel, niżeli krem. Kawior w składzie tego kremu zajmuje trzecie miejsce od końca, więc nie ma opcji, żeby jakkolwiek działał na skórę.

Redukujący krem do cery naczynkowej Tołpa był totalnym niewypałem. Gęsty, źle się rozprowadzał, rolował się i zapychał. Jak widać nie wykorzystałam go nawet w połowie. Jego cena to około 20 zł, ja kupiłam go w zestawie z żelem i maseczkami za promocyjną cenę 30 zł, więc nie żal go było wyrzucić.

Czas na serię Ziaja od lewej: krem ogórek-mięta z kwasem PHA, polecany na Wizaz.pl, jako dobry krem nawilżający. Przyznam, był moim ulubieńcem, ale nie na tyle, żebym kupiła kolejne opakowanie. Ładnie pachniał, przyjemnie nawilżał, współgrał z podkładem. Zawierał kwas PHA i filtr przeciwsłoneczny, jednak słaby. A poza tym, czy kwasów nie powinno stosować się na noc? 

Kolejny produkt, hit Wizaż.pl - pasta głęboko oczyszczająca, liście manuka. Lubiłam bardzo, na szczęście wycofałam się z tego toksycznego związku po drugiej albo trzeciej tubce. Gdyby nie fakt, że kosmetyk jest naszpikowany plastikiem, byłaby to całkiem przyjemna pasta do oczyszczania twarzy. Mocna zdzierka to nic innego jak drobinki plastiku, którymi nie dość, że myjemy twarz, to później trafiają one jeszcze do środowiska wodnego, gdzie bardzo negatywnie wpływają na wodną florę i faunę.

Maseczka oczyszczjąco - ściągająca liście zielonej oliwki, stosowałam tylko raz, więc nie zauważyłam spektakularnych efektów, niemniej jednak maseczka była całkiem przyjemna. Gęsta w konsystencji, szybko zastygała na buzi tworząc skorupę. Raczej łatwa do zmycia. 

Ogórkowy tonik to była moja miłość od pierwszego użycia. Cudownie pachniał, tonizował bucię i odświeżał. Byłby idealny, gdyby nie skład: polimery (PEG), które uwrażliwiają skórę, a zo za tym idzie staje się ona poddatna na szkodliwe działanie czynników zewnętrznych oraz potencjalne alergeny. 

Ostatni kosmetyk to Ziaja med, kuracja antybakteryjna, krem redukujący trądzik. Problem z trądzikiem mam od kiedy pamiętam, więc kiedy ten krem już po pierwszym zastosowaniu zdziałał u mnie rewelacyje efekty, myślałam, że to będzie to! Że mój problem trądziku został rozwiazany i już nie będę musiała się borykać z brzydko wyglądajacymi pryszczami. Jednak po paru tygodniach problem wrócił i krem już nie pomógł mi tak, jak za pierwszym razem.

Makijaż

Tusz do rzęs Avon Super Shock byłby moim ulubionym, gdyby nie fakt, że szybko się kruszył i po efekcie shock nie pozostawał żaden ślad. Poza tym ma świetną szczoteczkę, którą przyjemnie się pracowało. Ładnie rozdzielała rzęsy i równomiernie nakładała maskarę i nie zostawiała grudek.

Wodoodporny tusz Eveline Extension Volume to natomiast totalna katastrofa. Konsytencja tego tuszu kleiła rzęczy, a sylikonowa szczoteczka wcale nie pomagała w nakładaniu tej lepkiej mazi. Miałam kilka podejść do tego kosmetyku, ale ostatecznie wylądował w koszu.  

Podkład Eveline Ideal Cover full HD był moim pierwszym podkładem, dlatego z braku jakiegokolwiek doświadczniea nie miałam co do niego wygórowanych oczekiwań. Jeśli chodzi o krycie był średnio kryjący, dlatego przy mocniejszym trądziku nie obeszło się bez korektora. Matowił cerę, jednak po 3/4 godzinach trzeba było ponownie przypudrować nosek. Nie jest to podkład z górej półki, ale jego cena jest jak najbardziej adekwatna do jakości.

Lovely, Liquid Camouflage miał być korektorem kryjącym natomiast ja określiłabym jego poziom krycia na całkowicie przeciętny. Korektor radził sobie z przebarwieniami i sinymi oczami. Tu faktycznie przez pierwsze parę godzin wyglądał całkiem fajnie, ale po całym dniu noszenia makijażu lubił się ścierać, a to co z niego zostało, gromadziło się w zarszczkach, brzydko je podkreślając. Jeśli natomiast chodziło o krycie wyprysków - tu słabiutko. Podkreślał suche skórki. 

Balsam do pielęgnacji ust Eos to natomiast mój ulubieniec. Jest bardzo wydajny, nawet przy częstym stosowaniu. Ładnie nawilża i pielęgnuje. Radzi sobie nawet jesienią i zimą, kiedy usta wymagają szczególnej ochrony. Z pewnością jeszcze kiedyś do niego wrócę. 

Włosy

Szampon Nivea Haarmilch do włosów suchych kupiłam z myślą o przesuszających się końcówkach. Nie wiem, czy tylko ja tak mam, ale włosy u nasady szybko mi się przetłuszczają,  natomiast końcówki bywają sianowate. Szampon nawet dawał radę, ale odniosłam wrażenie, że włosy po jego zastosowaniu przetłuszczały się jeszcze szybciej. 

Schwarzkopf Gliss Kur, Supreme Length, Conditioner, czyli odżywka do długich włosów. Nie obciążała włosów, nie przyczyniała się do szybszego przetłuszczania, istotnie scalała strukturę włosa. Produkt nie pozostawiał jedwabićie miękkich włosów, ale zachowywał je w dobrej kondycji, by wyglądały zdrowo. Podczas jego stosowania (kilka opakowań) nie odnotowałam rozdwajających się końcówek.

Szampon i serum do włosów zniszczonych Jantar - tu muszę nadmienić, że podczas stosowania nie miałam zniszczonych włosów, ale wychodzę z założenia że lepiej zapobiegać, niż leczyć, dlatego od czasu do czasu używałam tego duetu. Przyznam że zarówno szampon, jak i serum stosowało się bardzo przyjemnie. Włosy po pielęgnacji były jakby gładsze, bardziej lśniące i przyjemnie lejące.

Pielęgnacja ciała

Choć produkty na zdjęciu poniżej nie należą do najzdrowszych: mają typowy skład, który cechuje kosmetyki drogeryjne, zawierają SLS, SLES i inne niezbyt przychylne skórze składniki - ja byłam z nich całkiem zadowolona. Moja opinia podczas ich stosowania diametralnie się różniła od tego, co myślę o nich teraz, przez pryzmat tego, co już wiem. 

Be Beauty Care, peelingujący żel pod prysznic - Jak to zwykle bywa, przy wyborze tego typu kosmetyków kierowałam się zapachem, a ten tu był wyjątkowo ładny: świeża mięta, cytrusy i słodkie kwiaty. Żel dodatkowo zawierał drobinki, które przyjemnie masowały i delikatnie peelingowały ciało. Taki masaż przy okazji prysznicu to bardzo fajna sprawa! Kosmetyk nie podrażniał, pozostawiał skórę świeżą, pachnącą i miłą w dotyku.

Dove kremowy żel pod prysznic - jeszcze do niedawna bardzo chwaliłam sobie kosmetyki Dove. Żele tej marki wyróżniają się kremową konsystencją oraz efektem delikatnej skóry, jaki pozostawiają. Po zastosowaniu ciałko było nawilżone, gładkie, delikatne i pięknie pachniało jescze przez długi czas.

Żel pod prysznic CD również wybrałam ze względu na zapach. Ten tu był przyjemnie świeży, choć troszkę zbyt intensywny, przez co delikatnie drażniący. Połączenie ogórka i mięty mogło nadawać się również jako zapach dla mężczyzn. 

Żel Palmolive wspominam najlepiej z tych wszystkich wyżej wymienionych. Uwielbiam zapach róży, więc tutaj nie było o czym gadać. Zapach jest lekko "przydymiony" jeśli wiecie o co mi chodzi. Długo utrzymywał się na skórze.

Pielęgnacja dłoni

Krem do rąk Nivea Intensive - bardzo przyjemny w urzyciu kremik. Dobrze nawilża, pielęgnuje i dba o dłonie. Po zastosowaniu szybko się wchłania, nie pozostawia na skórze żadnej wartwy okluzyjnej - czego chcieć więcej? 

Barwa naturalna, krem do rąk ryżowy, ultranawilżający jest natomiast moim ulubieńcem ze względu na zapach. Przyjemna i delikatna woń utrzymuje się na skórze przez długi czas po nałożeniu kremu, choć on sam wchłania się niemal natychmiast i już po chwili na skórze nie ma śladu po jakimkolwiek kosmetyku. Skóra jest natomiast delikatna i nawilżona. Póki co najlepszy krem, jaki stosowałam.

Pielęgnacja jamy ustnej

Pasta do zębów Karex należy do moich ulubionych że wzgledu na brak fluoru w składzie. Zamiast tego zawiera hydroksylapatyt, który zapobiega próchnicy i ma działanie wybielające. Pasta ma bardzo  mocny mentolowy smak, co mi osobiście nie przeszkadza. Na pewno będę jeszcze po nią sięgać!

Płyn do płukania jamy ustnej Happy Brusy Super Black zawierał natomiast węgiel, jako składnik aktywny. I wszystko byłoby fajnie, gdyby nie fakt, że po umyciu zębów fajnie byłoby mieć je białe, nie czarne. Tutaj niestety węgiel lubiał się osądzać na płytce lub nawet wchodzić między zęby! Koniec końców używałam go przed czyszczeniem, żeby ewentualnie pozbyć się nadmiaru węgla. 

Ostatni produkt to żel do zębów z aloesem. Bardzo przyjemny jeśli chodzi o higienę jamy ustnej. Delikatnie mentolowy, odświeżał jamę ustną i działał antybakteryjnie.  Ponad połowa zawartości żelu to aloes. Produkt oczywiście bez fluoru. 

Na dzisiaj to już wszystko. W krótkim czasie pojawi się kolejne denko, bo torba z pustymi opakowaniami już pusta! 

Znasz te kosmetyki? Miełaś/łeś okazję stosować, któreś z nich? Koniecznie podziel się opinią! 

Dalej »

Bądź lepszą wersją siebie

marca 01, 2020

Bądź lepszą wersją siebie

Wpis zaplanowany na dzisiaj miał być o tematyce kosmetycznej, jednak co się odwlecze, to nie uciecze. Inspiracja za to lubi szybko przemijać, a ja właśnie czuję się zainspirowana.
Bądź lepszą wersją siebie.

Takie słowa przeleciały mi gdzieś przed oczami, kiedy scrolowałam Instagrama. Nie pamiętam już, co było napisane dalej, nie kojarzę też zdjęcia, które dekorował ten podpis, jednak samo zdanie zapadło mi w pamięci. 

Koniec wstępu, zapraszam dalej.

KLIK

Właśnie zaczął się Wielki Post. To ten czas tuż przed Wielkanocą, kiedy rodzice ograniczają swoim dzieciom laptopy i tablety pod pretekstem, że trzeba odmawiać sobie przyjemności, bo Bozia patrzy. Ja w dzieciństwie nie miałam takich bajerów, ale za to moją największą słabością były słodycze. Oczywiście na czterdzieści dni wielkiego postu musiałam z nich zrezygnować albo przynajmniej pałaszować tak, żeby rodzice nie widzieli. 

Według tego, co podaje tradycja Kościoła, Wielki Post to czas modlitwy, pokuty, wyciszenia i jałmużny, czyli dzielenia się z innymi. Raczej nie brzmi to trendy i cool, a wręcz wydaje się nudne, szare, bure i ponure, bo trzeba chodzić do kościoła na Drogę Krzyżową, modlić się więcej i nie powinno się jeść słodyczy. Szkoda, że kiedy byłam dzieckiem, nikt mi nie wytłumaczył sensu postanowień, które wtedy, zamiast człowieka rozwijać, tylko ograniczały. 

Później już jako nastolatka, usłyszałam gdzieś, że Wielkanoc, a więc męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa dokonały się za sprawą miłości. Absurd - pomyślałam wtedy. Przecież miłość to pozytywna emocja, a tutaj dokonuje się morderstwo i tragiczna męczeńska śmierć. Gdzie ta miłość? - pytałam, nie rozumiejąc jeszcze tego, że jako chrześcijanin powinnam patrzeć szerzej. 

Mimo wątpliwości uczepiłam się tej Miłości. Zapadła mi ona w pamięć podobnie jak dzisiejsze zdanie. Mijały kolejne lata, kolejne święta, a ja starłam się doszukiwać w nich czegoś więcej niżeli tylko pieczenie wielkanocnych babek i święcenie koszyka. I czasem mi się wydawało, że ta Miłość ma tu sens i rację bytu. A czasem nie widziałam w tych świętach niczego szczególnego.  

Wszystko toczyło się dalej aż  do momentu kryzysowego w moim życiu, kiedy to po wielu kłótniach z rodzicami gwałtownie odcięłam pępowinę i wyprowadziłam się z rodzinnego domu, tracąc tym samym jakąkolwiek do niego przynależność. Z mojej perspektywy sytuacja wyglądała fatalnie: pokłócona z rodzicami, bez możliwości powrotu - mama wówczas dała mi mocno odczuć konsekwencje mojego wyboru - bez skrawka własnego miejsca na ziemi, bo w nowym miejscu, choć nikt nigdy nie pozwolił odnieść mi wrażenia, że jestem nieproszonym gościem, czułam się obco.  

Był Wielki Post. Najsmutniejszy i najbardziej szary Wielki Post. Pomyślałam wtedy, że Jezus parę tysięcy lat wstecz musiał czuć to samo, a nawet gorzej. Samotny jak palec na jakiejś pustyni. Bez dachu nad głową. Co najlepsze, podobnie jak ja, sam się na to zdecydował. 

Z tą myślą, choć dziwną, było mi jakoś lżej. Nie byłam wtedy sama. Mój Bóg przeżywał dokładnie to samo, co ja. 

Nadeszły święta Wielkiej Nocy. Czas radości ze zmartwychwstania, ale nie dla mnie. Spotkania z rodziną, która nie chciała mnie oglądać, nie były przyjemne. Karcące spojrzenia, przykre przytyki, kręcenie głową w geście rozczarowania i dezaprobaty. Gdzie ta miłość? - pytałam się w duchu. Nie było jej w tych ludziach ani nawet we mnie. Nie wiedziałam wówczas, że to nie od ludzi mam oczekiwać miłości, ale od Boga.

Głosić Ewangelię to nikogo nie spisywać na straty. 

Moja Wielkanoc nadeszła dużo później. Nawet nie wiem dokładnie kiedy, bo to nie było jakieś takie bum. Nie zaczęłam nagle więcej się modlić ani nawet co tydzień sumiennie chodzić do kościoła. Od dwóch lat nie przyjmowałam już Komunii Świętej, a mimo wszystko czułam czyjąś obecność. Czułam, że ktoś nade mną czuwa. Jakaś opatrzność, która nawet w pozornie najgorszych sytuacjach bez wyjścia podsuwała jakieś rozwiązania. Wiele było sytuacji, kiedy patrzyłam w niebo i myślałam: Boże, Ty naprawdę istniejesz. 

Nie wierzę w przypadek ani w przeznaczenie, ale wiem, że człowiek posiada wolną wolę i nawet kiedy dokonuje niewłaściwych wyborów, nie pozostaje sam. Ja tego doświadczyłam. Doświadczyłam tej obecności, kiedy wypłakiwałam łzy w poduszkę i prosiłam "Boże, ratuj". Doświadczyłam Jej, kiedy moje plany zaczęły się sypać, a ja z bezradności rozkładałam ręce. Później zazwyczaj okazywało się, że te moje plany nie były najlepszym rozwiązaniem; że On miał na mnie lepszy pomysł. Nie raz i nie dwa przekonałam się, że kiedy Bóg drzwi zamyka, to otwiera okna. Przekonałam się o jego obecności nawet w niepozornych sytuacjach dnia codziennego, kiedy jakimś cudem ominęła mnie krzywda.
Co do tego, że On jest obecny w mojej codzienności, nie mam żadnych wątpliwości. Jednak mimo tego wszystkiego, co On dla mnie zrobił, ja wciąż pozostaję tylko błądzącym człowiekiem. Jestem jak bumerang - oddalam się i wracam. Potykam się, ale coraz częściej odnoszę wrażenie, że te potyczki są właśnie po to, by w chwilach słabości zwrócić się ku Niemu. On już wie i czeka z wyciągniętą do mnie ręką.

Kilka dni temu zaczął się Wielki Post. W tym roku mam tylko jedno postanowienie i nie jest nim ograniczenie słodkości. Swoją drogą właśnie wpałaszowałam połowę Toffifee i wcale nie żałuję. Moje postanowienie na ten czas zadumy dotyczy mojego wnętrza. Chcę wydobyć z siebie wszystko, co najlepsze. Dla Niego. Chcę zasypiać, dziękując Mu za każdy przeżyty dzień, niezależnie, czy był dobry, czy zły. Chcę budzić się i pierwsze co, powiedzieć Mu "Dzień dobry", a później ze spokojem - bo przecież, kiedy On jest przy mnie, nic nie może mi się stać - podjąć trud kolejnego dnia. Chcę opowiadać mu o moich doświadczeniach i przeżyciach, a także o troskach serca i oddawać Mu to wszystko, z czym sobie nie radzę i co mnie przerasta. Chcę wyznawać swoje wartości i na ich podstawie budować trwałe i wartościowe relacje. Chcę być otwarta na to, co przyniesie los i nie zamykać się w ciasnych ścianach swojego światopoglądu. Nie chcę oceniać ani mierzyć wszystkiego i wszystkich własną miarą, ale chcę rozumieć i tym zrozumieniem dzielić się z innymi. Chcę żyć dla Niego i dla ludzi, którzy są wokół mnie. Dzielić się z nimi moim czasem i radością. To nie jest plan. To jest decyzja, którą już dzisiaj wdrążam w życie i wiem, że z Jego pomocą dam radę. Chcę być lepszą wersją siebie. 

Jeśli odkryję, że jest to relacja miłości oblubieńczej, że Jezus jest moim jedynym wybranym, a ja dla Niego kimś umiłowanym, wówczas post będzie znakiem takiej relacji. Będzie rezygnacją z czegoś, dla Miłości, która na krzyżu oddała dla mnie wszystko.

Teraz już wiem, że Bóg to Miłość i poprzez to niepojęte przez nas ludzi uczucie, nasz Pan każdego dnia oddaje nam część siebie. Wielkanoc to nie tyle brutalna śmierć, ile akt miłości, który przez tą śmierć się dokonuje, byśmy my mogli żyć. 

Jak bardzo musimy być ważni, skoro umiera za nas sam Bóg? 

Dalej »

20 planów na 2020 rok

stycznia 27, 2020

20 planów na 2020 rok

Długo zastanawiałam się, czy pisanie tego posta ma jakikolwiek sens. Jakby nie było, nie mam na ten rok nowych wielkich, a tym bardziej odkrywczych planów. Nie stawiam też na cele, które koniecznie chcę w tym roku zrealizować, nie są to nawet wypunktowane postanowienia, a raczej pomysł na życie. Koncepcja na to, jak chcę, by wyglądała moja codzienność. Moja mała idea, którą stale opracowuję. 

Doszłam zatem do wniosku, że spisanie tego wszystkiego jest mi potrzebne, chociażby po to, żeby poukładać myśli, odświeżyć zapomniane zamysły, wyznaczyć priorytety. No to lecimy!

klik

1.Slow life

Kto tu zagląda, ten wie, że z ideą Slow Life zaprzyjaźniłam się już dawno, ale przyjaźń, jak i każda inna relacja ma swoje wzloty i upadki. Przyznaję przed sobą, że nie zawsze wszystko wychodziło mi tak slow i czasem nie wychodzi nadal. No cóż, zdarza się, jednak walczę ze sobą i ze swoim narwaniem. Tak, jestem narwana. Czasem mnie roznosi i nie potrafię zwyczajnie usiedzieć w miejscu. Dokąd się tak spieszę? Nie mam bladego pojęcia, ale nie znoszę tego uczucia. Dlatego właśnie na przekór sobie siadam pod kocem, biorę książkę w ręce i uczę się, że obowiązki to nie zając, że tylko zając to zając.  

2. Zdrowy tryb życia 

Slow life to także slow food, które polega na samodzielnym przygotowywaniu smacznych i zdrowych posiłków. Ja ku zdrowemu odżywianiu skłaniam się już od dawien dawna, jednak ostatnimi czasy za bardzo sobie pofolgowałam. Stres i szybki tryb życia raczej nie sprzyjają przestrzeganiu diety. Owoce i warzywa zastępowałam gotowymi przetworzonymi mrożonkami, które wystarczyło odgrzać w mikrofali lub wrzucić na patelnię, z czym nie czułam się dobrze. Dlatego końcem zeszłego roku zagłębiłam się nieco w tajniki zdrowej kuchni i muszę przyznać, że przekonałam się na własnej skórze, że ZDROWE nie musi równać się niesmaczne, bądź tym bardziej trudne i czasochłonne w przygotowaniu. Moje serce najbardziej skradły koktajle warzywno- owocowe, które mam w zamiarze przygotowywać kilka razy w tygodniu. Zawsze to przystępniejsza forma przyswajana ogromnej ilości witamin i potrzebnych nam składników! Z tego nawet powodu sprawiliśmy sobie z mężem blender pod choinkę. Chciałabym, żeby teraz w moim jadłospisie królowały produkty pochodzenia roślinnego, a obiad nie opierał się tylko na mięsie, czy makaronach.

Kolejny ważny element to woda. Staram się pić nakazane dwa litry dziennie, choć wiadomo, różnie z tym bywa. Szczególnie dużo piję w pracy, gdzie jest bardzo suche powietrze i w gardle zaraz jakoś cierpko. O piciu wody w domu nadal zapominam, a już szczególnie nie po drodze mi jest zabieranie butelki z wodą gdzieś ze sobą. Jednak muszę wyrobić sobie nawyk trzymania wody zawsze pod ręką.

Jeżeli chodzi o pielęgnację ciała z zewnątrz, rozważam opcję zapisania się na siłownię, jednak póki co skupiam się bardziej na kosmetykach, jakich używam. Z dumą muszę przyznać, że wyrzuciłam niemal wszystkie drogeryjne produkty. Zostały mi jedynie te do makijażu, ale ich akurat nie stosuję codziennie. Jeżeli chodzi o kosmetyki do codziennej higieny jak żele pod prysznic, szampony, odżywki, peelingi, balsamy, czy olejki do ciała, kremy do rąk, do twarzy itd. wszystko zastąpiłam naturalnymi kosmetykami o rekomendowanych składach.

No i najważniejsze w tym wszystkim, czyli medytacja! O jej sile przekonałam się już parę razy na własnej skórze, a raczej umyśle. Medytacja, wyciszenie się, modlitwa — można to nazywać różnorako, jednak zawsze chodzi o jedno — uporządkowanie myśli, poukładanie siebie od środka.

3. Organizacja

Bullet Journal to mój najlepszy przyjaciel i z pewnością będę dbała o to, by tak pozostało. Notes, który projektuję całkowicie sama, pozwala mi na doskonałą organizację swojego czasu. Wiadomo, nie zawsze wszystko idzie zgodnie z planem, ale dzięki BuJo mam chociaż jakiś plan i nie gubię się w swojej codzienności. To w nim zapisuję pilne sprawy do załatwienia, wizyty u lekarzy, planuję urlop, jadłospis, czy kolejne pomysły na posty, a nawet kontroluję swoje nawyki oraz długość snu. Dzięki temu mam wszystko w jednym miejscu: jasno i czytelnie.

4. Podróże małe i duże

Zawsze dużo gadałam o podróżowaniu, o tym, co chciałabym zobaczyć, co odwiedzić i że kiedyś spakuję plecak i zwiedzę cały świat. Dlaczego zatem nie zrobić tego teraz? W tym roku? Może nie rzucę od razu wszystkiego i nie wybiorę się w podróż dookoła świata, ale na początek fajnie byłoby zaplanować urlop gdzieś niedaleko. Może zacznę od poznawania najbliższych miast? Na pewno wybiorę się do Monachium. Może odwiedzę Czechy i Austrię? Mam tam teraz całkiem niedaleko!

5. Magnesy na lodówkę

Jeśli mowa już o podróżowaniu, to przyznam, że padłam ofiarą nowej mody. Kiedyś jarały mnie tylko kartki pocztowe, które mogłabym oglądać i wybierać godzinami. Teraz kolejne godziny spokojnie mogę poświecić na magnesy! Moja kolekcja jest na razie malutka, ale mam zamiar znacznie ją powiększyć! 

6. Ciekawość nowych miejsc

Podróżowanie podróżowaniem, zwiedzanie zwiedzaniem, a co innego rozrywka, relaks i odpoczynek. Mieszkam teraz w całkiem nowym, ciekawym miejscu. W okolicy może nie dzieje się dużo, ale za to nie brak tu miejsc, gdzie można dobrze zjeść, wypić pyszną kawę, pobawić się, zobaczyć i doświadczyć czegoś nowego. A więc ahoj przygodo! 

7. Blog

W ubiegłym roku niewiele czasu poświeciłam na pisanie. Nie chcę się już usprawiedliwiać i rozprawiać o tym, jak ciężko mi było znaleźć chwilę, by usiąść przed laptopem. Chcę za to zmienić swoje podejście do bloga, pojawiać się tutaj częściej, pisać więcej i na bieżąco odwiedzać swoje ulubione witryny oraz moich stałych czytelników. Jeżeli chodzi o pomysły na posty, moja głowa pęka w szwach. Czasami nie zdążę wszystkiego zapisywać! Jednak wiadomo, jak to jest z nadmiernym zapałem... bywa słomiany i szybko się wypala. Trzymajcie kciuki, żeby jednak ten entuzjazm mnie nie opuszczał.

8. Fotografia

Pod tym hasłem kryje się coś więcej niż robienie zdjęć samo w sobie, chociaż to też. Na początek — kolejny już — chciałabym uporządkować stare zdjęcia. Posegregować wszystko do folderów, zgrać na dysk, wywołać co poniektóre fotografie i oprawić w ramkę. Chciałabym też zagłębić się w tajniki fotografii artystycznej, ale przede wszystkim od czasu do czasu po prostu brać aparat w ręce i wyjść z domu na spacer.

9. Czysty komputer

To ściśle łączy się z powyższym, ponieważ mój komputer jest zawalony masą swobodnie lawirujących plików, a ja gubię się, nie wiem co, jest co i gdzie. Ciężko mi cokolwiek znaleźć na moim własnym laptopie, nie wspominając już w ogóle o tym, jak ten laptop działa... Zapowiada się gruntowny remanent. 

10. Języki

Chciałabym znać co najmniej dwa języki obce. Teoretycznie znam, ale w praktyce języka angielskiego nie używałam już tak dawno, że przypuszczam, iż gdybym miała się wypowiedzieć, najprostsze zdanie stanowiłoby dla mnie problem. Język niemiecki jest mi znacznie bliższy, lecz łapię się na tym, że moja gadanina często nie jest podparta żadnymi gramatycznymi zasadami. Żeby to zmienić, muszę przysiąść i po prostu się uczyć. Mam na to swoje sprawdzone sposoby, które jeszcze niedawno stosowałam i szło mi z nimi całkiem nieźle.

11. Pływanie

Boję się wody i nie potrafię przełamać tego lęku. Każda, nawet niewielka głębokość jest mi straszna, szczególnie kiedy mam się położyć plackiem na tafli i niczego się nie trzymać. Mogę zanurzyć głowę w wodzie, ale później nie mogę złapać oddechu. Świadomość, że w pobliżu nie ma stałego punktu, którego mogłabym się przytrzymać, a nawet sam kontakt z wodą paraliżuje moje ciało. Chcę to zmienić. Przełamać ten strach i małymi kroczkami nauczyć się pływać. W ubiegłym roku miałam ku temu parę podejść. Oczywiście wiele się nie nauczyłam, ale sam fakt, że nie nie jestem zniechęcona, jest dla mnie bardzo budujący. Kupię piankowe pałki do nauki pływania i będę od czasu do czasu wychodzić na basen. 

12. Jeden miesiąc - jedna książka

Uwielbiam czytać książki, jednak jest to na tyle wciągające i czasochłonne zajęcie, że zawsze znajdzie się coś "ważniejszego" do zrobienia. Traktując czytanie jako czynność nadobowiązkową, zawsze odkładałam to na później, na kiedy indziej, nie teraz, aż w końcu przestałam czytać w ogóle. A przecież lubię to robić! Stos książek na półce wcale się nie zmniejszył, a co gorsza co chwilę pojawia się masa nowych ciekawych pozycji do poznania... Jedna książka miesięcznie to wcale niedużo. W rok przeczytam 12 tytułów, a do mojej trzydziestki będzie ich aż 100! Zawsze to lepiej niż nic. 

13. Być na bieżąco

Nie oglądam telewizji ani tym bardziej wiadomości. Informacji z kraju i ze świata dowiaduję się zwykle od znajomych. Mało kiedy zdarza mi się wygooglować jakieś powiązane z aktualnościami hasło w internecie. Jestem raczej offline, za to czytam czasopisma. Najbardziej lubię te popularnonaukowe, z których można dowiedzieć się naprawdę fascynujących rzeczy! Od czasu do czasu sięgam też po skrót wydarzeń. Lubię gazetki. Czytałam je od najmłodszych lat podstawówki i czytam teraz. Zmieniła się jedynie treść, po jaką sięgam. 

14. Być dla innych

Wymówek, coby wymigać się od pomocy komuś, kto jej potrzebuje, jest mnóstwo. Brak czasu, brak środków, brak możliwości. Sednem wszystkiego jest jednak brak jakichkolwiek chęci. Dopóki żyjemy w mydlanej bańce, nie dostrzegamy ludzi, którzy wołają o pomoc, a tym bardziej tych, którzy nie mają śmiałości nawet o nią poprosić. Ja też nie jestem bez winy. Nie należę do ludzi, którzy są czuli i wrażliwi na potrzeby innych. Staram się jednak i kiedy tylko mogę, dokładam swoją cegiełkę. W ubiegłe święta nie przygotowałam paczki dla potrzebującej rodziny, jak robiłam to co roku, ale za to zamierzam kontynuować wspieranie akcji charytatywnych. Nie wymaga to wiele czasu, jedynie troszkę funduszy. Parę kliknięć i przelew gotowy. Naprawdę można zrobić to szybciej, niż zakupy na Aliexpress, a wierzę, że każdy, nawet najdrobniejszy gest, kiedyś do nas wróci.

Photo by Lina Kivaka from Pexels

15. Postcrossing

Wysyłanie pocztówek i otrzymywanie ich z najróżniejszych zakątków świata może naprawdę sprawiać frajdę! Ja swoją przygodę z postcrossingiem zaczęłam początkiem ubiegłego lata. Niestety przez częste zmiany mieszkań i adresów, musiałam tymczasowo odpuścić. Aktualnie sytuacja sprzyja korespondencji, więc myślę niedługo przysiąść nad kartkami. To w dodatku przyczyni się do mojej nauki języka angielskiego. 

16. Mały remont pokoju

Planuję trochę przeorganizować mój kawałek przestrzeni w rodzinnym domu w Polsce, chociażby po to, żeby mieć gdzie wrócić na urlop, mieć swój kąt. Aktualnie mieszka tam mój brat, ale wraz z remontami planuję go wykurzyć. W grę wchodzi odmalowanie ścian, zakup większej szafy i łóżka. 

17. Dziennik

Niemal 1/3 swojego życia prowadziłam pamiętnik. Dużo emocji oraz ważnych dla mnie wydarzeń zostało w nim zapisane. Jednak pamiętnik to rzecz bardzo osobista, którą niechętnie podzieliłabym się z innymi. Co innego dziennik Chciałabym prowadzić dziennik, a przynajmniej spróbować to robić. Każdego dnia albo chociaż raz w tygodniu napisać parę słów, zrelacjonować ciekawe wydarzenie, ale bez zbędnych emocji. Wkleić zdjęcie z datą i podpisać w skrócie. Narysować kwiatka, czy słoneczko... Tylko najpierw muszę kupić ładny notes.

18. Pasja hand made

Z tym wiąże swoje największe nadzieje na ten rok. Mianowicie w ostatnim czasie odkryłam u siebie powołanie do robienia kartek okolicznościowych. Oczywiście na razie są one ubogie, nie mam wystarczająco materiału i moja wyobraźnia jest przez to ograniczona, jednak chcę się tym zająć na poważnie. Wkrótce nabędę sprzęt i zacznę dłubać, wycinać, kleić, tworzyć. Może przerodzi się to w coś więcej, niżeli tylko zamiłowanie do papieru.

Nie lubię zamykać się w sztywnych ramach postanowień. Nie znoszę tego rozczarowania, które towarzyszyło mi często pod koniec roku, kiedy okazuje się, że lista szczytnych postanowień pękała w szwach, a ja przez mój słomiany zapał nie kiwnęłam nawet palcem. Jednak uważam, że każdy powinien mieć w życiu jakiś cel. Jakiś plan na jutro, na kolejny weekend. Powód, dla którego warto wstać z łóżka, pomysł na siebie, który nie będzie ograniczony czasem, ale pomoże ten czas zorganizować. Wykorzystać dokładnie tak, jakbyśmy chcieli. 

Nie chcę paść ofiarą własnych aspiracji. Chcę jedynie małymi kroczkami zmierzać do przodu, bo jak mawiała pani od języka polskiego w podstawówce: kto stoi w miejscu, ten tak naprawdę się cofa. 

Koniec końców wyszło tych planów 18, ale to dobrze. Dwa zostawię na przyszłość. Będę otwarta na to, co przyniesie los i może uzupełnię je w trakcie.

Dalej »

Rok 2019 za nami!

stycznia 04, 2020

Rok 2019 za nami!

Nowy Rok - nowa ja? U mnie niekoniecznie. Właściwie nie mam wielu pomysłów na to, jak urozmaicić sobie najbliższe miesiące, za to początek nowego roku jest tym razem dla mnie okazją, by odświeżyć sobie zapomniane, bądź odstawione w kąt aspiracje. Ubiegły rok był raczej feralny, jeśli wziąć pod uwagę moje plany. Niewiele z nich miałam okazję zrealizować. Los nie był dla mnie łaskawy, ale paradoksalnie jestem za to ogromnie wdzięczna. Gdyby nie te wszystkie wydarzenia i niepowodzenia, nie byłoby mnie tu, gdzie jestem, a jestem w naprawdę fajnym miejscu. 

Piszę ten post…

w pracy. Może się to wydawać dziwne, jednak pomimo pracy mam teraz dużo wolnego czasu, więc kiedy tylko jest ku temu sposobność, siadam za maszyną, wyciągam notesik, długopis i piszę. Robię to trochę dla zabicia czasu, trochę, by walczyć z sennością, która dopada mnie szczególnie na rannych zmianach. Oczywiście nie mogę skupiać na pisaniu całej swojej uwagi. Od czasu do czasu praca wzywa, jednak fajnie jest mieć luz i przyjazną atmosferę, a doceniam to szczególnie po tym, co spotkało mnie ostatnim razem.

Czuję się…

zwyczajnie. W końcu zwyczajnie. Bez nerwów, bez stresu, bez zbędnej plątaniny, słowotoku, gonitwy myśli. Czasem dopadnie mnie przygnębienie, ale wtedy siadam, odcinam się od otoczenia i rozmawiam sama ze sobą. Nie z przykrymi myślami, które wypełniają mi głowę, lecz ze swoim sercem. Słucham jego, bo wiem, że ono nigdy nie zawiedzie i dobrze mnie poprowadzi. Teraz jednak jest zwyczajnie i ta zwyczajność bardzo mi odpowiada.

Jestem wdzięczna za…

to, że jestem tu, gdzie jestem. Że pomimo trudności nie poddałam się i zamiast narzekać, wzięłam sprawy w swoje ręce; że nie zmarnowałam czasu na czekanie, aż sytuacja sama się zmieni, ale szybko podjęłam decyzję o ewakuacji z miejsca, gdzie nie działo się dobrze. Czasem trzeba podjąć to ryzyko i wyjść naprzeciw sytuacji, nie czekając, aż zdarzy się cud.

Jestem też wdzięczna za święta Bożego Narodzenia spędzone w domu, w Polsce. Co prawda podróż 1000 km w dwie strony dała w kość, ale chyba nie ma nic, co cieszy wówczas tak bardzo, jak wspólne przygotowania, życzenia prosto z serca, masa uścisków, pyszna kolacja w gronie rodziny, obdarowywanie się prezentami, śpiewanie kolęd, radość na twarzach bliskich, czy chociażby zwykła rozmowa przy stole. Tylko wtedy, w te święta, to wszystko wygląda, pachnie, smakuje lepiej. Cieszy bardziej.

Aktualnie pracuję nad…

niczym konkretnym. Nowy rok już się zaczął, a ja nie mam bliżej sprecyzowanego planu i czuję się z tym rewelacyjnie. Można by rzec, że żyję z dnia na dzień, jednak te dni nie są zmarnowane. Mój kalendarz pęka w szwach. Codziennie mam coś do roboty i, mimo że nie są to cele długoterminowe, te moje małe zajęcia dają mi dużo satysfakcji. Na dzień dzisiejszy mam do odpisania masę zaległych listów, mnóstwo pomysłów na kolejne posty i to właśnie tym chcę się teraz zająć.

Chciałabym…

żeby ten stan, takiego spokoju utrzymał się we mnie jak najdłużej. W tym celu wracam - po raz kolejny - do medytacji i modlitwy. Możecie wierzyć lub nie, jednak 5-10 minut dziennie pozwala się wyciszyć i oczyścić myśli. Cudowne uczucie.

Cele, które udało mi się zrealizować:

♥ Bullet Journal - prowadzenie tego dziennika to dla mnie podstawa organizacji. Bez niego jestem totalnie rozstrojona, dlatego każdy kolejny miesiąc zaczynam od przygotowania swojego kalendarza i rozpisania w nim ważnych dat, terminów, wykresów. Dzięki temu mam poczucie kontroli nad swoim czasem.

♥ Ćwiczenia - co prawda nie były to ćwiczenia regularne, a nawet muszę przyznać, że niekiedy nie myślałam o nich wcale, ale końcem roku wróciłam do aktywności fizycznej i jestem z tego naprawdę dumna. Teraz mam zamiar kontynuować ten dobry nawyk ruchu, bo dzięki temu czuję się lepiej. Mam kontakt z własnym ciałem. Jestem bardziej rześka, wypoczęta i zrelaksowana.

♥ Zdrowe odżywianie - z tym bywało raz lepiej raz gorzej, ale nigdy nie było tragicznie, więc odhaczam ten punkt jako zrealizowany. W tym roku nadal chcę to kontynuować i myślę, że tym razem pójdzie mi to znacznie sprawniej, bo pewne nawyki żywieniowe mam już perfekcyjnie wypracowane.

♥ Medytacja - nie stosowałam tej praktyki każdego dnia, jednak w okresach, kiedy potrzebowałam wytchnienia, wyciszenia medytacja sprawdziła się u mnie rewelacyjnie. Nie mam zamiaru z niej rezygnować!

♥ Zapuścić włosy - tu w stu procentach udało mi się zrealizować mój cel, choć trochę z przypadku, bo przez ostatni rok po prostu nie miałam okazji odwiedzić fryzjera. Jednak ostatnio pokusiłam się o podcięcie końcówek, by włosy trochę odżyły, ale zapuszczam nadal!

♥ Nowa praca - w 2019 roku pracę zmieniałam trzykrotnie. Jak dla mnie to aż nadto, ale sytuacja tego wymagała, więc jakby nie było, cel zrealizowany. Teraz w końcu trafiłam na coś sensownego i mam głęboką nadzieję, że uda mi się tu osiąść na dłużej.

Jak już wspominałam, na ten rok nie mam jeszcze konkretnego pomysłu. Plany, marzenia, których jeszcze nie zrealizowałam, są nadal aktualnie i będę starała się do nich stale dążyć. Oczywiście co chwile pojawiają się jakieś nowe zamysły, więc być może kolejny post będzie dotyczył planów na ten rok, a być może wcale niekoniecznie.

Dalej »

Za co lubię inne blogi? #2

listopada 25, 2019

Za co lubię inne blogi? #2

Witajcie kochani! Zanim przejdę do właściwej treści posta, chciałabym wyjaśnić moją kolejną długą nieobecność. Cóż - nie ma co owijać w bawełnę - regularność ostatnio nie jest moją mocną stroną. Na swoje usprawiedliwienie mam fakt, że wszystko zaczęło się od problemów z internetem. Kolejny wyjazd, nowe miejsce, brak sieci. Przez około dwa tygodnie byłam niemalże odcięta od świata, ponieważ tu, gdzie teraz jestem, nie dociera nawet zasięg sieci komórkowej. Z początku nawet nie miałam głowy do bloga, dopiero teraz, kiedy kolejny raz od nowa zabieram się za codzienną organizację, planuję więcej czasu poświęcić pisaniu. Planuję, ale może być różnie. Pomysłów na posty mam w głowie od groma, ale czasu bardzo mało, a nie ukrywam, że poza blogiem goni mnie parę ważniejszych rzeczy i terminów. Pożyjemy, zobaczymy.

Ostatni post tego typu pojawił się tutaj ponad rok temu. Od tamtego czasu blogsfera, którą znałam, nieco się zmieniła. Przybyło tutaj wiele wartościowych blogów, kilka odkryłam całkiem niedawno, a jeszcze inne znam od niepamiętnych czasów, ale dopiero teraz poczułam do nich większą sympatię. Przyznaję, mam grono swoich faworytów, do których zaglądam częściej, niżeli gdziekolwiek indziej. Chcecie ich poznać? Zapraszam! 

Jak u koleżanki 

Mało kiedy przytrafia mi się sympatia od pierwszej wizyty. Zazwyczaj, zanim przekonam się do bloga, musi upłynąć kilka postów, sama z siebie raczej nie zaglądam wstecz. Jednak tym razem było inaczej! Okularnica w kapciach to blog pisany przez dziewczynę o niesamowitym wewnętrznym cieple. Tym ciepłem wręcz promienieje jej blog. Posty są pisane w szczery, prosty sposób i ta prostota i szczerość całkowicie do mnie przemawia. Wchodząc na jej stronę, mam ochotę rozsiąść się wygodnie na fotelu, zarzucić na siebie koc, wziąć na kolana miskę z popcornem i czytać. Posty, w których opisuje swoje codzienne przygody, potrafią być jak dobry film. Często można uśmiechnąć się pod nosem i pomyśleć - kurczę, ja też tak mam, a później zbić z nią wirtualną piątkę! 

Blog: Okularnica w kapciach

Kosmetyczne ciekawostki 

Ostatnio dość mocno interesuję się kosmetykami. Ciekawią mnie nie tyle kosmetyki do makijażu, choć również, ile te do pielęgnacji ciała i twarzy. Kto mnie zna, ten wie, że zwracam szczególną uwagę na składy. Staram się czytać, analizować i odrzucać to, co szkodliwe. Sama nie mam jeszcze nie mam na ten temat szerokiej wiedzy i doświadczenia, dlatego, kiedy trafiłam na vloga Kacpra, byłam tak podjarana, że obejrzałam niemal wszystkie filmy naraz! Kacper w swoich filmach dzieli się niesamowitą wiedzą na temat substancji zawartych w danych kosmetykach. Bardzo rzetelnie analizuje marki oraz ich główne produkty. To właśnie dzięki temu gościowi poznałam wiele ciekawych marek oraz zaczęłam jeszcze bardziej świadomie dobierać swoje kosmetyki. 

Vlog: Kacper beauty vlog

Niezwykłe zdjęcia 

Z racji tego, że sama interesuję się fotografią, bardzo lubię podziwiać zdjęcia u innych, którzy również podzielają ten zapał. Na blogsferze jest wiele osób, które publikują swoje zdjęcia, ale mało kto dzieli się swoimi historiami, czy przeżyciami z nimi związanymi; niewiele osób zdradza tajniki swoich prac, czy udziela istotnych porad, jak zrobić ładne, klimatyczne zdjęcia lub skąd czerpie pomysły na kolejne sesje. Za to właśnie doceniam dziewczyny z tych blogów:

♥ Przez obiektywy

♥ Chwila dla pasji

♥ Fotohart

Lifestyle 

Bardzo cenię wszechstronność blogerek. Lubię, kiedy na blogu poruszane są różne tematy: od mody, poprzez kosmetyki, makijażowe triki, osobiste przemyślenia, relacje z podróży aż po tematy blogowe, które przecież dotyczą nas wszystkich. Niemal każdy z tych wątków, a nawet jeszcze więcej znajdziemy w Outfitownii. Outfitownia to stronka, prowadzona przez dwie bardzo sympatyczne babeczki, które piszą niemal o wszystkim. Znajdziemy u nich sposób na przyzwoicie kosztowny remont balkonu; relacje z podróży; recenzje kosmetyków, a nawet szablony na bloga! 

Blog: Outfitownia

Znacie te blogi i ich autorów? Jeśli nie - z całego serca polecam do nich zajrzeć! 

Czekam również na Wasze propozycje ulubionych blogów. Może i ja znajdę pośród nich coś dla siebie! 

Dalej »