Zawsze coś nie tak

sierpnia 29, 2018

Zawsze coś nie tak

Chyba wrócę do pisania pamiętnika. Jakoś czuję potrzebę otworzenia się sama przed sobą. Gryzie mnie wiele spraw, a wiem, że tylko poprzez przelanie myśli na papier będę mogła wszystko sobie na spokojnie poukładać. Niestety blog to nie to samo. Są przecież rzeczy, które lepiej zachować w swoim sercu, ewentualnie je z niego wyrzucić. 

Od jakiegoś czasu czuję niemoc. Zatrzymałam się w martwym punkcie, ale dobrze mi z tym. Budzę się wcześnie, ale ciężko mi wstać, więc śpię jeszcze. Później zazwyczaj odhaczam mały aerobik, chociaż od tygodnia ciągle o tym zapominam i od razu po przebudzeniu zmierzam do lodówki. Dni mi mijają na błogim lenistwie. Czytam książki, piszę listy, podziwiam przyrodę, celebruję chwilę. Ostatnio nawet zrobiłam trochę zdjęć, jednak zanim ktokolwiek je ujrzy, muszą przejść przez najgorszy dla mnie etap postprodukcji. Nie cierpię tego, dlatego na moim komputerze zalega coraz więcej niewywołanych odbitek, a ramki na ścianach świecą pustkami.

Tego lata postawiłam na odpoczynek. Nie wyznaczyłam sobie żadnych celów, nie gonią mnie deadliney. Robię to, na co w danej chwili mam ochotę. Czerwiec należał jeszcze do tych zapracowanych miesięcy. Nauka, nauka, nauka. Im więcej się uczę, tym mam wrażenie, że wiem coraz mniej. Póki co odstawiłam na bok wszelkie książki i fiszki. Zamiast tego oglądam bajki po niemiecku. Lipiec był taki pół na pół. Więcej pisałam i dużo czasu poświęciłam dla bloga. Otrzymałam nawet pierwszą propozycję współpracy, ale na śmiesznych warunkach, a przynajmniej mnie cała ta sytuacja trochę bawiła. Pewien sklep z sukienkami chciał, żebym napisała wpis specjalnie dla nich, oczywiście za opłatą, ale właściwie jaką recenzję miałabym pisać, nie znając ich produktów?  W sierpniu zluzowałam już totalnie. Chodziłam z głową w chmurach, nie mogąc doczekać się zbliżającego wyjazdu nad morze! Jakże tam było pięknie! Jak romantycznie i wspaniale! Najchętniej zostałabym tam na dłużej, bo te 5 dni minęło mi błyskawicznie. Morze mnie zachwyciło. Mogłabym godzinami chodzić po plaży i zbierać muszelki albo brodzić stopami w zimnej słonej wodzie. Powrót do domu oczywiście był nieunikniony i wiązał się z lekkim ukłuciem rozczarowania, że to już po wszystkim. 

Teraz przyszło mi wrócić do tego wszystkiego, co tak doskonale udawało mi się spychać na drugi plan. Ciężko jest zasiąść do obowiązków, kiedy w głowie kotłuje się mnóstwo myśli, a serce wypełnia fala emocji. Chciałabym wszystko sobie uporządkować i już na spokojnie zabrać się do pracy, ale nie mogę. W moim domu panuje dziwna atmosfera i czuję kompletny brak porozumienia z mamą. Dziwnie się zachowuje w stosunku do mnie, a mi robi się przykro za każdym razem, kiedy o tym myślę. Chciałabym krzyczeć z radości, bo mam ku temu powody. Chciałabym dzielić się moim szczęściem ze światem, ale ciężko w ogóle się cieszyć, kiedy ktoś uprzykrza życie. Muszę przestać o tym myśleć i skupić się na tym, co naprawdę się teraz liczy. Przede mną masa pracy nad sobą. Muszę wrócić do pilnej nauki niemieckiego, bo wyjazd już bliżej niż dalej. Najbliższy czas będzie pełen zmian i jeszcze bardziej obfity w emocje. Mam nadzieję, że tym razem pozytywne.