czerwca 30, 2018

Za co lubię inne blogi?

Kiedy niespełna rok temu postanowiłam wrócić na blogsferę, liczyłam na to, że po mojej nieobecności zastanę tutaj blogi, które wówczas często odwiedzałam. Niestety ogromnie się zawiodłam, ponieważ okazało się, że w dość krótkim czasie większość z nich została zamknięta, albo autorzy zwyczajnie zaprzestali ich prowadzenia. Cóż... Sama nie byłam lepsza. Moja pierwsza witryna leży odłogiem, gdzieś w zakątku Internetu i pewnie nikt jej już nie odwiedza. Jednak kiedy zaczęłam pracę nad Dobrą Myślą, wiedziałam, że bez czytelników moja nowa strona będzie niewiele warta. Ten fakt zmotywował mnie do wertowania internetu. Nie musiałam długo szukać, by natrafić na ciekawe i z pasją prowadzone blogi. Aktywność na blogsferze opłaciła mi się z nawiązką, bo nie dość, że znalazłam naprawdę wartościowe strony, które wręcz uwielbiam odwiedzać, to jeszcze większość ich autorów odwiedza i mnie. I chociaż mogłabym wrzucić je do jednego worka pod nazwą "ulubione", to każdy z tych blogów wyróżnia się czymś wyjątkowym. Najwyższa pora, by podzielić się tymi blogami z innymi czytelnikami! Opowiem, za co je cenię i co mi się w nich wyjątkowo podoba. Kolejność całkowicie nie ma tutaj znaczenia - zapraszam.   


Jak u koleżanki

Zaglądając tutaj odnoszę błogie wrażenie, jakbym wpadała do psiapsiółki na kawkę i ploty. Jest tu bowiem o wszystkim i o niczym. Trochę z życia, trochę z fantazji. Kosmetyki, książki, filmy, czyli wszystko, co kobietki lubią najbardziej. Do tego dowiem się, jak minął weekend, jakie plany na wakacje i generalnie co tam słychać.  

Blog ajnidju.blogspot.com


Kosmetyczne ciekawostki 

Kiedyś blogi kosmetyczne omijałam szerokim łukiem, ale te dziewczyny odmieniły mi ich postrzeganie. Jeśli mam dylematy, nie wiem co kupić, co jak stosować albo szukam dobrych i sprawdzonych kosmetyków to tylko u nich!

Blog talarkowa-pisze.blogspot.com - W tym blogu najbardziej podobają mi się formy postów: przeglądy kosmetyczne i kosmetyczni ulubieńcy, bo zazwyczaj produkty polecane sprawdzają się i u mnie.

Blog wredna-z-wyboru.blogspot.com - Wiele bardzo dobrych i szczegółowych recenzji, dzięki którym mogę poznawać i testować nowe kosmetyki.

Blog pani-blondynka.blogspot.com - Doceniam rzetelne informacje o produktach oraz każdorazowo wypisany i odpowiednio oznaczony skład kosmetyku, który ułatwia mi rozeznanie się w tym, co dla mnie dobre i odpowiednie.  


Niezwykłe zdjęcia

Sama bardzo lubię robić zdjęcia, ale uwielbiam je również oglądać, a na tych blogach naprawdę jest czym nacieszyć oko! Dziewczyny interesują się fotografią i widać, że w każde zdjęcie wkładają dużo serca, dlatego na tych stronach naprawdę jest co oglądać! Sesje z modelkami oraz w plenerze. Portrety, martwa natura i krajobrazy. Ja mogę tylko podziwiać i brać z nich przykład.

Blog www.smileofsun.pl
Blog adazet.pl

Lifestyle

Czyli mieszanka wybuchowa. Tutaj również mamy do czynienia z życiem codziennym, chociaż rzeczywistość każdej z tych dziewczyn wygląda z goła inaczej. Często wspominają, opowiadają lub dzielą się z nami głębokimi przemyśleniami.  

paulinaglifestyle.blogspot.com - Z zawodu modelka, blogerka z pasji. Często w swoich postach nawiązuje do swoich doświadczeń z wybiegu i sprzed obiektywu. Dużo podróżuje, ale przede wszystkim chce przekazać nam swoje refleksje na temat życia codziennego i duchowości. Potrafi doceniać i cieszyć się z małych rzeczy, a jej radość przekłada się na posty, które pisze.    

inspirant-girl.blogspot.com - Co ciekawego obejrzeć na YT? Jakie seriale są na topie? Sprawdzone maseczki do twarzy? Wakacyjne inspiracje? Praktyczne rady na każdy temat? Tylko tutaj! Inspirantgirl to blog wszechstronnie inspirujący. 

my-place-to-relax.blogspot.com - Miszmasz cennych porad i wskazówek dotyczących naszych osobowości i zachowań człowieka zaczerpniętych z psychologii? Filmy i książki godne polecenia? A może poradnik DIY? 


Namiastka sztuki 

Mole teatralne póki co jedyny taki blog, na jaki trafiłam, gdzie wszystko kręci się wokół teatru i sztuki. Jest to przede wszystkim miejsce, w którym można poczuć magię i wyjątkową atmosferę panującą na deskach teatru. Autorka często zabiera nas ze sobą na różne eventy, dzieli się niezwykle klimatycznymi zdjęciami i pozwala poczuć namiastkę każdego spektaklu.


Podróże małe i duże 

Zakątki europy? Egzotyczna kuchnia? Kultura oraz życie codzienne, gdzieś po drugiej stronie globu? Takie rzeczy tylko na Moje Wywody. Autorka to pełna pasji zapalona podróżniczka, której nie straszne żadne wyzwania. Na blogu dzieli się z nami doświadczeniami z drogi, szczegółowo opisuje swoje przygody i podróże oraz zdradza kulturowe ciekawostki!

Blog: www.mojewywody.pl


Czytam po angielsku

Ten blog bez problemu mógłby się kwalifikować do niektórych powyższych kategorii, ale on wyróżnia się akurat innym atrybutem, za który wyjątkowo go lubię. Mogę czytać po angielsku! Niby nic, ale dla mnie to bardzo fajna sprawa! Autorka udostępnia post w dwóch językach, a wiec jeśli nie jestem czegoś pewna, mogę śmiało przeczytać tekst jeszcze raz w języku ojczystym.



Książkowe recenzje 

Blogów o tematyce typowo książkowej mamy na blogsferze pod dostatkiem, więc jeżeli miałabym spośród nich wyłonić swoich faworytów przypuszczam, że byłoby to niemożliwe. Na każdym kroku otrzymujemy wyśmienite recenzje książek opatrzonych mini streszczeniami, cytatami, oraz subiektywnym komentarzem. Osobiście jestem wielką fanką takich właśnie blogów, bo dzięki nim często dowiaduję się o ciekawych, wartych uwagi książkach, po które sama chętnie sięgam. Teraz ograniczę się tylko do trzech spośród wielu ulubionych stron, które wyróżniają się przejrzystością w odbiorze. Co jak co, ale wygląd bloga też jest bardzo ważny. 



A Wy macie jakieś ulubione blogi? Na co szczególnie zwracacie uwagę na innych stronach i jakie witryny polecacie? 

Dalej »
47
Etykiety:

czerwca 25, 2018

Pół roku za nami - co z postanowieniami?

Jest już końcówka czerwca, a to oznacza, że jesteśmy na półmetku roku 2018. Niektórzy będą narzekać, jak ten czas szybko leci, ale tak naprawdę teraz zaczyna się najlepszy okres. Czas wakacji i letniego szaleństwa. Może nie wszyscy mają długie urlopy i są całkowicie pozbawieni obowiązków. Większość, w tym ja, ma jedynie skromne plany wyjazdowe, a na głowie mnóstwo rzeczy do zrobienia. Dzisiaj podsumuję sobie, co już udało mi się osiągnąć, co odhaczyłam z listy "to do", a jakie wyzwania jeszcze przede mną.   



Piszę ten post…

w niedzielne popołudnie, a skończę go pewnie późnym wieczorem, ponieważ za niecałe pół godziny wychodzę do Kościoła na niedzielną mszę, a później przed telewizorem tworzy się strefa kibica. Taka tam odskocznia w obowiązkach, choć przyznam, że nawet nie wiem, kiedy zleciał mi dzisiejszy dzień. Nic konkretnego właściwie nie zrobiłam i właśnie na takim obijaniu się o ściany czasu umyka najwięcej. Ale dzisiaj przecież niedziela. Dzień, podczas którego pozwalam sobie zwolnić jeszcze bardziej. Przymykam oko na listę spraw do zrobienia, a zamiast tego skupiam się na sobie: wzięłam długi prysznic, zjadłam pyszny obiad, wyjątkowo umalowałam rzęsy, poczytałam książkę. Więc może jednak coś zrobiłam?

Czuję się…

Dobrze. Po prostu.
Przestałam szukać idealnej wersji siebie, bo tak naprawdę, żadna z nich nie miała nic wspólnego z moim wewnętrznym ja. Zrozumiałam, że we własnej skórze mi najlepiej. Nie muszę być szczupła i wysportowana, wolałabym być nawet zaokrąglona tam gdzie trzeba. Nie chce mi się biegać, by zrzucić zbędną tkankę tłuszczową. Zresztą to pojęcie jest całkowicie obce mojej wadze. Wolę wybrać się na całodniową wycieczkę rowerową, albo wieczorem wyjść na spacer z aparatem, chociaż tak naprawdę mało kiedy czas na to pozwala. No właśnie... Nie jestem też osobą, która ma czas na wszystko. Czasami pluję sobie w brodę, że nie zrobiłam jeszcze tego i siamtego, czasem mam na to wywalone, kolokwialnie mówiąc. Jem zdrowo, ale lubię wieczorkiem napić się piwa, zjeść popcorn na dobrym filmie albo ukochane krążki cebulowe, które sprawiają, że moje kubki smakowe szaleją! Z reguły jestem miłą i bezproblemową osobą, ale nie lubię kiedy ktoś to wykorzystuje i mówię wtedy o tym otwarcie. Nigdy nie daje pieniędzy, tym którzy o to żebrzą, wolę kupić im coś do jedzenia. Staram się oszczędzać, ale nie liczę się z każdym groszem. Jestem spokojną dziewczyną, ale nie pogardzę dobrą imprezą zakrapianą alkoholem. Ciągnie mnie ku adrenalinie. Mam ochotę oderwać się od ziemi i  przekonać się na własnej skórze, jak działa grawitacja.
Czuję się dobrze, bo przestałam szukać swojego miejsca na Ziemi. Już wiem, że to nie odpowiednie miejsce, a odpowiednia osoba odpowiada za moje szczęście. Tę osobę znalazłam ładnych kilka lat temu w drewnianej piaskownicy. Od tamtej pory było lepiej i gorzej. Były wzloty i upadki. Była wielkie zauroczenie i kilka małych rozczarowań, ale te wszystkie doświadczenia oczyściły naszą relację ze zbędnego egoizmu. Ostatni rok dodatkowo wyjątkowo nas doświadczył. Pierwszy długi wyjazd, wspólne mieszkanie i ogólnie dorosłe życie pozwoliło nam lepiej się poznać w różnych sytuacjach. Pozwoliło nam upewnić się, kim tak naprawdę dla siebie jesteśmy i ile znaczymy. To pół roku za granicą wywróciło nasze życie do góry nogami. Staliśmy się odważniejsi i bliżsi sobie emocjonalnie. A teraz minęło kolejne pół roku. Kolejny krok w naszej relacji, która wciąż się rozwija i staje się piękniejsza. Bardziej nasza im więcej siły, czasu i siebie wzajemnie sobie poświęcamy.
Czuję się dobrze, bo w końcu robię to, co chcę robić. Nie wiszą nade mną deadliny, nie muszę się przed nikim tłumaczyć, chyba że przed sobą samą. Choć to fajny stan, wiem, że nie będzie trwał wiecznie. Przyjdzie czas i na prawdziwą pracę, ale myślę, że wtedy będę gotowa podjąć to wyzwanie. Póki mam czas, staram się go dobrze wykorzystać, skupiając się na wyznaczonych celach. Chociaż do ich osiągnięcia, jeszcze długa droga, już sama praca nad nimi daje mi satysfakcję i poczucie spełnienia.

Jestem wdzięczna za…

marzenia. W mojej głowie z każdym dniem pojawiają się tysiące myśli, z których tylko kilka przekłada się na działanie, ale właśnie za te inspirujące bodźce jestem wdzięczna najbardziej. Marzenia są motorem naszych działań.

możliwości, bo mogę naprawdę wiele. Świat stoi przed nami otworem i czeka na nasze nowe pomysły. Co chwilę otwierają się przede mną nowe drzwi i tylko ode mnie zależy, którędy pójdę. 

to, co mam, bo posiadam naprawdę wiele. Mówię tu o rzeczach stricte materialnych, bo wydaje mi się, że pomimo ich oczywistości, często nie są one dostrzegane, a tym bardziej doceniane. Mam dach nad głową, a nawet dwa dachy, o które nie muszę się ubiegać i martwić. Mam własny kąt, w którym mogę pracować. Mam sprzęt, który umożliwia mi pracę i rozwój.

wiarę, że mi się uda. Póki co nie przyszło mi jeszcze stanąć przed murem nie do pokonania. Nie mogę narzekać, że miałam strasznie pod górę, więc zdaję sobie sprawę, że jeszcze dużo przede mną. Wiem, że nadejdzie czas, kiedy dobra passa się skończy i dopadnie mnie zwątpienie, ale jestem pełna nadziei, że tym razem mi się uda dokończyć to, co zaczęłam; że dobrnę do końca, nie zarzucając kolejnego pomysłu i nie spiszę go na straty. 

Pracuję nad…

opowiadaniem. Wstyd się trochę przyznać, ale dopiero w ostatnim czasie przysiadłam więcej nad tym tematem. Wcześniej skupiałam się bardziej na nauce języka, blogu, fotografii, a pisanie szło w odstawkę. Teraz chciałabym pogodzić ze sobą wszystko, ale jednak więcej uwagi poświęcić mojej książce.

Cieszę się i czekam na…

wakacje! Mimo że nie chodzę do szkoły i nie pracuję, to nie mogę cieszyć się też całkowicie wolnym czasem. Wycieczki i dłuższe wyjazdy to nie mój chleb powszedni, ale raz na jakiś czas można sobie pozwolić, tym bardziej, że zasłużyliśmy sobie na porządny odpoczynek. Już za miesiąc wybieramy się z ekipą po raz drugi do parku rozrywki w Zatorze. Energylandio, szykuj się na nasze odwiedziny! Natomiast końcówkę sierpnia spędzimy nad morzem! To będzie mój pierwszy wyjazd na drugi koniec Polski i to aż tygodniowy. Jestem taka podekscytowana i żyję praktycznie tylko tym!

Chciałabym…

w końcu nauczyć się języka niemieckiego. Pomimo, że siedzę nad tym tematem już ponad pół roku, to nadal czuję niedosyt wiedzy. Im więcej się uczę, tym więcej dostaję pytań i niewiadomych. Nauka języka jest niczym worek bez dna. Chciałabym go pojąć w stopniu komunikatywnym, ale za każdym razem, kiedy wydaje mi się, że już coś wiem i umiem, okazuje się, że to zaledwie ziarenko piasku pośród pustkowia pustyni. Nie poddaję się jednak i dzielnie brnę do przodu. 

Czytam…

niewiele. W ostatnim czasie z książkami mi jakoś nie po drodze, ale wciąż uparcie mnie do nich ciągnie. O ile banalne romanse już mi się przejadły, a to, że chętnie sięgam po fantastykę to żadna nowość, zaskakuje mnie fakt, że obkupiłam się ostatnio książkami o tematyce religijnej i obyczajowej. Co prawda jeszcze nie miałam okazji wszystkich przeczytać, bo póki co rozkoszuję się przezabawną historią pt. "Złapać Milionera". Ok, to jest romans, ale nie całkiem banalny i bawi do łez. Następnie w kolejności mam zamiar przeczytać kontynuację "Ja Diablica", czyli "Ja Anielica" i "Ja Potępiona", które już pożyczyłam z imponującej biblioteczki przyjaciółki. Na mojej półce czekają jeszcze tytuły takie, jak: "Gram w filmie o tobie", "Obietnica Gwiezdnego Pyłu", "Bóg jest młody", "Bóg w Wielkim Mieście", "Sprawa Chrystusa", "Czereśnie zawsze muszą być dwie" oraz "Dwór Cierni i Róż" - tych ostatnich nie mogę doczekać się najbardziej!


Cele, które udało mi się zrealizować:

Przechodzimy do wisienki na torcie. Mianowicie wraz z nowym rokiem pod nazwą "POSTANOWIENIA" rozpisałam sobie kilka istotnych punktów, które chciałabym zrealizować. Do tej pory nie byłam zwolenniczką noworocznych postanowień, bo przecież zazwyczaj kończą się one fiaskiem. Tym razem jednak cele same w sobie pomagają mi się ukierunkować na konkretne działania. Co już odhaczyłam?

Kupno aparatu  

To był pierwszy zrealizowany cel, ponieważ zdecydowałam się na niego zaraz początkiem stycznia. Stwierdziłam, że nie ma na co czekać. Trzeba działać. Zrobiłam także krok dalej i zaczęłam zagłębiać się w tajniki fotografii. Póki co nie kontynuuję lekcji z kolegą fotografem, ale myślę że z jego rad i doświadczenia bardzo wiele mi w głowie zostało.

Pisanie

Obiecałam sobie, że nie zaniedbam tej pasji i nawet jakoś mi to idzie. Pisanie bowiem przyjmuje u mnie kilka postaci. Jest to między innymi blog, opowiadanie ale i listy. Kto mnie zna, ten wie, że od kilku lat aktywnie wymieniam się korespondencją. Teraz co prawda liczba moich listownych przyjaciół znacznie zmalała, ale wciąż jestem otwarta na nowe znajomości.

Jazda samochodem

Po zrobieniu prawa jazdy jakoś zaprzestałam szlifowanie tej ciekawej umiejętności, jaką jest prowadzenie pojazdu. Nie było okazji, do tego brak własnego samochodu... Z czasem zrodził się we mnie lęk przed kierownicą. Bałam się wyjechać na ulicę, ale małymi kroczkami przezwyciężałam ten strach. Z pomocą przyszedł mi ukochany, dzięki któremu wsiadłam za kółko. Właściwie nie miałam innego wyjścia. Często zmuszał mnie, żebym prowadziła na krótkich odcinkach. Jak tylko była okazja, wpychał mnie za kierownicę, a ja panikowałam, że nie podołam temu wyzwaniu. Stopniowo się przełamywałam. Nadal nie czuję się pewnie za kierownicą, trąbią na mnie bo wolno ruszam i jeżdżę zdecydowanie za blisko krawężnika. Sama póki co nie odważyłabym się nigdzie pojechać, ale chłopak obok jest wielkim wsparciem.

Dalej »
37
Etykiety:

czerwca 14, 2018

Czytelnicze podsumowanie

Tego na tym blogu jeszcze nie było. Książki! Wielu z Was jest zawziętym miłośnikiem czytania, a ja nie pozostaję temu dłużna. Również uwielbiam przenosić się myślami w wyimaginowany świat przygody i fantazji. Również lubię poznawać nowych bohaterów i przeżywać wraz z nimi ich własną historię. I choć aktualnie nie jestem na bieżąco z nowościami i w ostatnim czasie stosunkowo niewiele czasu poświęciłam na czytanie, to udało mi się sięgnąć po kilka fajnych i mniej fajnych książek, a teraz podzielę się swoją opinią na ten temat. 


Dziewczyna z Dzielnicy Cudów


O czym? 

Książka Anety Jadowskiej to opowieść o dziewczynie, która należąc do w postapokaliptycznego świata, musi radzić sobie z własnymi słabościami i czyhającym na każdym rogu zagrożeniem.
Walka o przetrwanie, rozlew krwi, potwory i magia nie są jej obce. Rozważnie stawia każdy krok. Zataja swoje wady i wykorzystuje zalety, by nie popełnić błędów z przeszłości, która dręczy ją po dziś dzień. Dziewczyna, choć wyszkolona i mądra nie chce iść śladem własnych rodziców: matki wojowniczki i ojca szaleńca. Toruje sobie ścieżkę na przekór wszystkim. Najlepiej sama. Z niechęcią godzi się na partnera, którego jako przełożona przydziela jej matka. Robin to dla niej wielka zagadka, ale ona też wiele o sobie nie zdradza. Chłopak towarzyszy jej, kiedy Nitka dostaje do rozwiązania sprawę zaginięcia jednej z artystek renomowanego klubu. Szybko jednak okazuje się, że to nie uprowadzona jest celem porywacza.     

Fabuła książki jest dosyć zawiła. Na początku nie otrzymujemy zestawu informacji, które pomagają określić kolejne wydarzenia. Zamiast tego z lekka poznajemy samą tylko bohaterkę i jej zawiłą przeszłość, do której ciągle wraca w licznych retrospekcjach. Ciężko określić jest jej charakter, co sprawia, że jest ona jeszcze bardziej tajemnicza. W kolejnych rozdziałach akcja powoli nabiera tępa. Coraz więcej szczegółów dostajemy na temat świata przedstawionego, dowiadujemy się, kim tak naprawdę jest Nitka, co robi i jakie zadania przed nią stoją. Magia, potwory i postapokaliptyczny świat są świetnym tłem do wydarzeń. 
Moja opinia: To książka polskiej autorki jedna z niewielu, która naprawdę przypadła mi do gustu. Po pierwsze wielki plus za oryginalność nadaną bohaterom! Dawno czegoś takiego nie miałam w rękach, a brakowało mi w głównych postaciach właśnie takiej odwagi, pewności siebie i charyzmy. Nitka to konkretna dziewczyna. Wie, czego chce i nie boi się po to sięgnąć. Jeśli musi - walczy. Jeśli nie - skrywa się w mroku. Robin natomiast intrygował mnie podobnie jak Nitkę. Był dobry, szczery, prostolinijny. Zbyt normalny jak na tak wymagającą rzeczywistość... 
Słabe istoty pozorują się na silniejsze. Tylko te silne mogą sobie pozwolić na udawanie słabości
 Za możliwość przeczytania książki dziękuję serwisowi Czytam Pierwszy



Pojedynek


O czym? 
Od kiedy skończyła się wojna i Valorianie opanowali tereny należace do Herrańczyków, dla tych nie było już nadziei. Od dziesięciu lat zniewolony lud był tylko na posyłki zamożnych panów i dam. Kiedy Kestrel dokonała zakupu nowego niewolnika, nie myślała o przyszłych skutkach swojego wyboru. Wybrała go, ponieważ... Umiał śpiewać, a ona miała słabość do muzyki. Ponadto jako córka generała Trajana była przekonana, że Kowal przyda się w ich stajniach. Jeszcze wtedy nie przypuszczała, że chciał trafić tu specjalnie. Tymczasem buntowniczy plan ma się całkiem dobrze. Arin rozeznaje się we włościach generała i przemyca broń. Szybko też wkupuje się w łaski innych służących oraz nieplanowanie rozkochuje w sobie Kestrel. Dziewczyna nie dopuszcza do siebie myśli o uczuciu do niewolnika, ale plotki o ich romansie szybko się rozchodzą. Kiedy wybucha bunt niewolników, Arin stara się chronić Kestrel pod przykrywką zakładniczki i prosi ją o posłuszeństwo, lecz ta czując się oszukana i zdradzona, szuka drogi ucieczki. Kiedy do tego dochodzi, ukochany Herrańczyk nie staje jej na drodze.

Moja opinia: Pojedynek to historia oparta na chwiejnym motywie serca i rozumu. Autorka sprawnie balansuje pomiędzy jednym a drugim, nie raz stawiając główną bohaterkę przed trudnym wyborem: wojsko, czy ślub; przyjaźń, czy miłość; lojalność, czy uczucie? Kestrel, choć była zdecydowana i nie postępowała pochopnie, często popadała w wątpliwości własnych działań. Do końca nie było wiadomo jaką drogę obierze. Zostanie z Arinem, zdradzając swój lud, czy może wyrzeknie się miłości i przyczyni do zagłady Herranu.

Ludzie przebywający w jasno oświetlonych miejscach nie dostrzegają tego, co skrywa się w mroku.

Za udostępnienie książki i możliwość jej przeczytania dziękuję Oli K. 


Uratuj mnie


O czym?
Maia nie może się pozbierać po wypadku i śmierci brata. Kiedyś popularna nastolatka jest teraz uważana za dziwadło. Nie ma koleżanek i dobrze jej z tym. Woli cierpieć samotnie, jednak nowy chłopak w szkole niebezpiecznie się do niej zbliża. Maia czasem go lubi, czasem nie. Sama nie wie, co o nim myśleć i czy pozwolić mu do siebie dotrzeć. Chłopak w końcu wyrywa ją z otchłani samotni i oswaja ze światem. Dzięki niemu Maia wraca do normalności. Godzi się na konfrontację z przeszłością, by całkowicie ją zamknąć i zacząć nowy rozdział.

Moim zdaniem: Kolejna w tym zestawieniu książka polskiej autorki. Z tego, co się zorientowałam był to debiut Anny Bellon, która swoją powieść wydała dzięki słynnemu serwisowi Wattpad. Zanim sięgnęłam po powieść, dużo już na jej temat usłyszałam, a opinie były skrajnie nieprzychylne. Cóż, sama byłam ciekawa tej historii. Czy faktycznie to takie kompletne dno, jak mówili inni, czy jednak tytuł zasłużył na miano fenomenu? Powiem tylko tyle, że książki nie doczytałam do końca. Była to tak denna i wyprana z emocji historia, że nawet powyższe jej streszczenie więcej wnosi do życia radości. Autorka usilnie starała się o różnorodność fabuły, ale jedyne co z tego wyszło to czysto teoretyczna relacja kolejnych etapów znajomości dwojga ludzi. Brak tam nawet ciągłości przyczynowo skutkowej, bo zazwyczaj kończyło się na "zrobiliśmy to, a później jeszcze tamto". Bohaterowie są zbyt mało wyraziści. Wszyscy wypowiadają się tak samo, nikt nie posiada cech szczególnych. Podsumowując, historia nudna jak flaki z olejem.

W czytaniu najlepsze jest to, że przestajesz żyć swoim życiem, a zaczynasz żyć życiem bohaterów.

Co kryją jej oczy


O czym?
David i Adele wydają się szczęśliwym małżeństwem. On przystojny lekarz psychiatra. Ona piękna, wysportowana i błyskotliwa niczym gwiazda przy jego boku. Kiedy Louise poznaje Davida w klubie, nie wie, że on ma żonę, ani że zostanie jej przyszłym szefem. To jednak wcale nie przeszkadza jej w fantazjowaniu o tym mężczyźnie. Tymczasem w życiu małżeńskim Adele i Davida nie dzieje się dobrze. Kiedy kobiety się poznają, Adele postanawia od razu zaprzyjaźnić się z Louise i zwierza jej się ze szczegółów życia z Dawidem. Skarży się, że musi brać tabletki, jakie jej zaleca, odbierać każdy telefon od męża i nie może zbyt często wychodzić z domu, żeby o coś jej nie podejrzewał. Ponadto z czasem Louise dowiaduje się, że Adele nie ma dostępu do swojego majątku, który zapisała Davidowi. Wszystkie te fakty układają się w głowie Louise niczym elementy układanki. David natomiast wydaje się być coraz bardziej nerwowy. Z początku jeszcze sypia z Louise, później każe jej się odczepić. Dziewczyna wie, że zachowuje się dwulicowo, ale nie chce stracić przyjaźni Adele. Jest w potrzasku między nią, a Davidem. Mężczyzna nie chce rozmawiać o swojej przeszłości ani o małżeństwie. Tymczasem Adele zdradza swój sekret i pomaga Louise wyzbyć się nocnych koszmarów. Kolejne sny Przyjaciółki są jeszcze bardziej przerażające. 

Moim zdaniem: Końcówki tej książki zdradzać nie będę. Chętnym, by ją przeczytać, zepsułabym całą frajdę z lektury, bo to właśnie zakończenie jest w tej historii punktem kulminacyjnym. Całokształt nie porwał mnie tak bardzo, jak obiecywał to opis na tylnej okładce, ale pod koniec książka wcisnęła mnie w fotel. Ostatni rozdział był wisienką na torcie i po przeczytaniu go muszę przyznać, że zrozumiałam strukturę wszystkich poprzednich wątków, które wprowadzały niedomówienia i budowały napięcie. Ta historia o miłosnym trójkącie jest może trochę głupia i popieprzona, ale serio robi wrażenie. Zdecydowanie czegoś takiego jeszcze nie było!
Miłość umiera powoli, wiesz? - [...] - Moja miłość umierała latami.
Łatwo jest kłamać, kiedy się stworzy odpowiednią sytuację, a najlepsze kłamstwa to półprawdy.

Ja Diablica


O czym? 
Wiktoria nie wraca w nocy z klubu. Zamiast tego trafia do Piekła, gdzie nadano jej miano Diablicy. Nie jest zwykłą potępioną. Okazuje się, że ma w sobie ukrytą moc, która stawia ją wyżej. Całkiem podoba jej się w Piekle, choć nie ma pojęcia, jak tutaj trafiła. Nie pamięta swojej śmierci. Wykorzystując swoje zdolności, Wiktoria wraca do świata żywych, ponieważ nie chce zostawiać swojej rodziny, ani opuszczać chłopaka, w którym skrycie się podkochuje. Nie może jednak długo przebywać poza Piekłem, bo tam czeka na nią praca i obowiązki oraz przystojny Diabeł, któremu niewątpliwie wpadła w oko. Zazdrosny Diabeł usiłuje pozbyć się chłopaka, który podoba się Wiktorii. Później już tylko intryga goni intrygę. Wiktoria zaprzyjaźnia się z ekipą z Piekła i razem starają się naprawić wyrządzone szkody, bo choć Szatan długo pozostaje niewzruszony ich wyskokami, w końcu postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i cofnąć czas. Wiktoria znowu wraca do życia, a przystojny Diabeł znowu planuje ją zabić. 

Moim zdaniem: Bardzo przyjemna w odbiorze książka! Przeczytałam ją w mgnieniu oka, choć nie pomyślałabym, że aż tak przypadnie mi do gustu. Spodziewałam się całkowicie czegoś innego: mroku, tajemniczości i dreszczyku emocji. Tymczasem autorka serwuje nam zabawną historię z wątkiem fantastycznym, w której intryga goni intrygę.
Przystojny mężczyzna z irokezem już go nie słuchał. Wysunął się z cienia i spojrzał do góry na balkon, na całującą się parę.- Tak po prostu się poddajesz? - zagadnął go kompan. -Oddasz ją bez walki temu Piotrowi? Zapytany uśmiechnął się i zmrużył oczy. - Ja? Poddać się? Azazelu... ludzie się zmieniają, wypadki się zdarzają... zobaczysz, ona jeszcze będzie moja...
Prawdziwi przyjaciele. Kto by pomyślał, ze znajdę ich w piekle.
Dalej »
27
Etykiety:

czerwca 08, 2018

Fotografia - moje postępy

Jakiś czas temu chwaliłam się zdjęciami, jakich robić się nie powinno. W każdym z nich było coś nie tak, jeśli popatrzyć na nie od strony technicznej. Oko wprawionego fotografa mogłoby mieć wiele zastrzeżeń również do zdjęć, które opublikuję w tym poście, jednak na swoje usprawiedliwienie mam tyle, że większość z nich jest efektem mojej pierwszej styczności z lustrzanką. Nie wszystkie są przerobione (czyt. upiększone) i nie wszystkie przemyślane. Jednak zostały ocenione przez kolegę fotografa jako potencjalnie dobre, więc czemu miałabym się nimi nie pochwalić?



Pierwsze zdjęcie to jedna z migawek, które udało mi się uchwycić jeszcze tego samego dnia, kiedy kupiłam aparat. Jak można się domyśleć, zaraz po naładowaniu baterii, chodziłam z lustrzanką po domu i pstrykałam zdjęcia jak głupia. Towarzyszyła mi przy tym dziecięca radość, która dobrze jest nam wszystkim znana: Nowy sprzęt? - Nowe możliwości. 
Te pisaki utrwaliły się na matrycy, zanim jeszcze na poważnie zaczęłam zgłębiać zasady rządzące fotografią. Jak można zauważyć postprodukcji w zdjęciu zero. Generalnie szału nie ma, ale było to pierwsze zdjęcie, po którym kolega stwierdził "masz dobre oko". Może i mam.



Kolejne zdjęcie, za które zbierałam laury pochodzi jeszcze z okresu świat Bożego Narodzenia. Na fotografii  fragment choinki i jej ozdóbek. Również było to jedno z pierwszych zdjęć, jakie miałam okazję zrobić i również było całkowicie niepomyślane, ale spodobało się za zachowane mniej więcej zasady kompozycji i ten taki mieniący się bokeh w tle. Jedyne, co mi tu szpeci, to kable od światełek, ale wcześniej nie zwracało się uwagi na takie rzeczy.



Z tego zdjęcia byłam niesamowicie dumna, ponieważ wydawało mi się ono rewelacyjne w swej prostocie. Okazało się, że zbyt dobre, to ono nie jest, ale za to też nie najgorsze. Problem stanowiło to, że nie trafiłam z "horyzontem" w 1/3 kadru. Nie zastosowałam się do zasad fotografii, ale nie wydaje mi się, by w tym przypadku miało to znaczący wpływ na odbiór zdjęcia. Przyjemnie się na nie patrzy, prawda? 


Pamiętam, że filiżankę fotografowałam w ramach zadania domowego na jedne z pierwszych warsztatów. Zdjęcia się spodobały, choć oczywiście nie obyło się bez zastrzeżeń. Na pierwszym zdjęciu ponownie nie trafiłam linią horyzontu w 1/3 kadru no i ostrość troszkę mi uciekła. Drugie już jest cacy. 



Szklane łabędzie były fenomenem, chociaż powieliłam w tych zdjęciach wszystkie poprzednie błędy. Niemniej jednak udało mi się uzyskać ostrość, o jakiej dotychczas mogłam pomarzyć, a tło wyszło rewelacyjnie zamazane. To był przełom w moich postępach. 



Pamiętam jak trudziłam się, żeby to zdjęcie wyszło dokładnie tak, jak teraz można je podziwiać. Złapanie tych lampek i światła, które rzucały wcale nie było łatwe. Tutaj kombinowałam z kadrem i ustawieniami. Ponadto za wszelką cenę chciałam pozbyć się łańcucha z pola widzenia, na którym wisiały kulki, tak żeby nie przyciąć jednej z nich. Nie udało mi się, ale w sumie jest okej. Zdjęcie się podobało i zostałam pochwalona za ciekawy kadr.  


Zdjęcie kościoła w mojej miejscowości w kolorach wyglądało tak fatalnie, że postanowiłam sprowadzić je do odcieni szarości. Nadało to zdjęciu trochę tajemniczości i grozy. Najlepsze jest jednak to, że przez całkowity przypadek i przy pomocy winiety udało mi się tutaj uchwycić kompozycję spiralną. Póki co, to jedyne takie moje zdjęcie - perełka.  


Zaniedbana piwniczka, której nikt od lat nie używa wyszła na zdjęciu barwnie i kolorowo, ale jednak z mrocznym akcentem. Wciąż łamię wiele zasad, ale mam to w nosie, kiedy zdjęcie mi się podoba. 


Kinkiet w salonie szału nie robi, ale tutaj zaczyna się moja przygoda z postprodukcją. Obrabianie zdjęć to nadal dla mnie trochę czarna magia, a tutaj to już w ogóle popłynęłam... Kontrasty, ostrości i saturacje ostro poszły w górę i właściwie dzięki temu, zdjęcie wygląda jak wygląda. Wcześniej było płaskie "jak nastolatka" kolokwialnie mówiąc. Czyli zero cienia i jakichkolwiek barw. 


Długo się napracowałam przy tym kadrze. Koniec końców i tak nie jest on idealny, ale zdecydowanie najlepszy, jaki mi wyszedł. Zdjęcie z góry wymagało od mnie trochę gimnastyki. Znowu mocna postprodukcja, dzięki czemu wydobyłam z roślinki głęboką zieleń, a nudnawy parapet zamienił się w ciepłe, przyjemne dla oka tło.


Papugi są pod obstrzałem flesza, chyba od początku mojej przygody z aparatem. O ile na początku dosyć niepewnie mi się przyglądały, z czasem zaczęły nawet pozować. To pierwsze ruchome obiekty, więc gorzej z ostrością, ale tutaj chyba dałam radę? Minusem tych dwóch zdjęć jest niebieska poświata przy elementach metalowych, ale nijak nie potrafiłam jej zniwelować, żeby kolorowe akcenty papugi nie utraciły na wartości. 



Zdecydowanie jestem fanką minimalizmu na zdjęciach. Mniej znaczy lepiej, co chyba można zauważyć. Staram się skupiać na jednym temacie i tym samym uwydatnić wszystkie jego szczegóły.


Są zasady i jest geometria, czyli to nad czym tak usilnie pracowałam, przez cały ten czas. Zdjęcie może nie zachwyca, ale jest dla mnie symbolem i namacalnym znakiem moich postępów. 


Dwa ostatnie zdjęcia to moje wisienki na torcie. Pierwsza fotografia została zrobiona całkowicie bez pomyślunku, a swój wygląd zawdzięcza właściwie samej przeróbce. Dumna natomiast jestem z ostrości, jaką udało mi się tutaj uzyskać. Temat zdjęcia jest ostry jak żyletka, przy czym w tle zaistniał ładny bokeh. Takiego efektu się nie spodziewałam. 


Do tego kadru miałam kilka podejść. Większość z nich wyglądało prawie tak samo, nie biorąc pod uwagę kilku szczegółów, ale jak się okazało to one zaważyły nad efektem końcowym i zdecydowały o ogólnym odbiorze zdjęcia. Kompozycja centralna, wokół winiety, które podkreślają głębię.


Daleko mi jeszcze, by osiągnąć miano fotografia, ale chyba najważniejsze jest to, że robienie zdjęć przynosi mi frajdę. Nie zawsze i nie wszędzie jest to przyjemne i komfortowe. Czasem mi się po prostu nie chce, czasem ciężko współpracuje mi się z ludźmi, ale to nie odbiera satysfakcji, jakiej przynosi dobre zdjęcie.    
Dalej »
49
Etykiety:

czerwca 02, 2018

Tylko wariaci są coś warci

Każdy z nas ma w sobie odrobinę dziecka. Czyż to nie wspaniałe, że ten pierwiastek beztroski i szaleństwa pozostał w naszych sercach, choć wiek zobowiązuje do zachowań poważniejszych? Dorosłość sama w sobie jest nudna. Czym zatem byłoby życie bez odrobiny fantazji, zapomnienia i  szczerego uśmiechu? Kim byłby człowiek bez marzeń? 



To marzenia są motorem naszych działań. Mając marzenia, bujną wyobraźnię i odrobinę szaleństwa jesteśmy w stanie osiągnąć wszystko. Brzmi pięknie, prawda? Jednak warto założyć, że łatwo nie będzie. Zazwyczaj przeszkody pojawiają się, zanim wykonasz pierwszy krok. Obierzesz cel, ale okazuje się, że nie masz funduszy, czasu, możliwości. W tym momencie mamy do wyboru dwie opcje:
a) Pozostawić marzenia marzeniami
b) Zacząć działać.  
Załóżmy, że jednak postanowiliśmy wziąć życie w swoje ręce i zdecydowaliśmy się na pierwsze odważne posunięcie. Zbierasz środki, potrzebne rzeczy, które nie są celem samym w sobie, ale żeby je zdobyć musisz poświęcić na to sporo czasu. 
Czas. Skąd go wykrzesać? Jak pogodzić hobby, pasję, marzenia z domowymi obowiązkami? Jak  upchnąć wielkie aspiracje w zabieganą codzienność? Gdzie szkoła? Praca? Rodzina? Odpoczynek? Jak realizować swoje powołanie, skoro zewsząd ograniczają nas z góry ustalone wzorce? Jak wyłamać się z tłumu? Jaką drogę obrać? Jak udeptać własną ścieżkę? Jak nie dać się stłamsić?  
Pytań jest wiele, ale odpowiedź masz w sercu.
Bo jeśli naprawdę chcesz, dasz radę. Jeśli Ci zależy, staniesz na rzęsach, żeby dopiąć swego. Jeśli kierujesz się sercem, rozum Ci pomoże. Marzenia nie są dla głupców. Marzenia są dla ludzi odważnych, którzy nie boją się wyjść im naprzeciw i podjąć to wyzwanie.  

Odnoszę wrażenie, że dorosłość pozbawia ludzi marzeń. Z każdym kolejnym krokiem w poważne życie zostawia się za sobą młodzieńcze pragnienia. Zamiast kreować swoją rzeczywistość, pozwalasz rzeczywistości kreować siebie. Popadasz w obłędny bieg za dobrem materialnym, wykształceniem, lepszą pracą, dużą rodziną, bo ktoś z zewnątrz powiedział Ci, że skoro mają to wszyscy, Ty też musisz mieć; że tylko to przyniesie Ci radość. Owszem przyniesie, ale w tym całym pędzie nie można zatracić siebie. 

Inni będą śmiać się za plecami lub wprost wytykać palcami. To nieuniknione, bo kiedy robisz coś innego, jesteś na celowniku. Nawet bliscy nie będą rozumieć. Będą pytać: Po co? Dlaczego? A Twoje odpowiedzi będą w ich mniemaniu nic nie warte. Zresztą i tak będą widzieli tylko to, co sami chcą zobaczyć. Będą narzucali swoje zdanie i opinie, będą krytykować, bo oni życie znają lepiej. Nie raz i nie dwa zawiedziesz się na autorytecie. Nie jedną przejdziesz kłótnię. Nie jedną bitwę stoczysz z samym sobą, pokonując wszelkie bariery i ograniczenia. Nie jedną odbędziesz walkę w swoim sercu pytając, czy warto?
Warto. 
Ale o tym przekonasz się po drodze. Sam zobaczysz, ile międzyczasie można się nauczyć. Ile poznać, jak wiele doświadczyć! Sam uświadomisz sobie, jak bardzo się zmieniłeś. Jak zmieniło się Twoje życie i po kilku latach nie obudzisz się z ręką w nocniku, ale ze świadomością, że całym sercem dążyłeś do celu. 
Nie po trupach, ale rzetelnie pracując.
Nie za czyjeś, ale za swoje.
Nie spełniając życzeń, ale zarabiając na własny rachunek.

Marzyć, oznacza pragnąć gwiazdki z nieba. Działać - to wiedzieć której

Dalej »
43
Etykiety:
Subskrybuj: Posty (Atom)