Zainspiruj się świętami!

grudnia 22, 2017

Zainspiruj się świętami!

Co roku to samo. Kolorowe choinki, masa światełek i Kevin Sam w Domu, ale chyba jakoś nie robi to już na nikim wielkiego wrażenia. Za dwa dni wigilia, dom jeszcze nie posprzątany, żadnych wypieków ani sałatek. Przed nami masa obowiązków, a czasu coraz mniej. Czując na sobie tę presję, z roku na rok jesteśmy jakby bardziej przytłoczeni świętami. Wydatki, brak pomysłów na prezenty i wszechogarniająca komercja, ale czy o to w tym wszystkim chodzi? Otóż nie.

Ja od kilku lat stosuję na ten wyjątkowy i magiczny czas kilka prostych zasad, aby pomimo nieuniknionego stresu czerpać jak najwięcej przyjemności z nadchodzących świat.

Wyloguj się z sieci - dzień wigilii to dla mnie dzień święty. Może nie w dosłownym tego słowa znaczeniu, ale już wtedy, podczas wykonywania domowych obowiązków staram się nie korzystać z żadnych mediów. Nikt w moim domu nie włącza telewizji, a ja dodatkowo ograniczam używanie telefonu oraz internetu. Jeżeli zdarzy mi się skorzystać to wyłącznie w sytuacjach kryzysowych, albo by wysłać świąteczne życzenia bliskim, z którymi nie mogę skontaktować się inaczej. 

Spędź jak najwięcej czasu z rodziną - i to nie tylko przy wigilijnym stole, ale także poza nim. Już same przedświąteczne obowiązki, jak chociażby przygotowywanie wigilijnych potraw, potrafią niesamowicie zbliżyć do siebie ludzi. Również w trakcie świąt nie powinniśmy zamykać się sami w pokoju, bo jeśli nie odwiedzą nas bliscy, to zapewne my wybierzemy się z wizytą do rodziny. A nawet jeśli zostaniemy w domu sami z rodzeństwem, warto zorganizować sobie wspólnie czas.

Ubierz choinkę/przygotuj świąteczne ozdoby - ja co roku obowiązkowo piekę pierniczki, które później mają zawisnąć na bożonarodzeniowym drzewku. Radość z pieczenia i ozdabiania ciasteczek jest niesamowita! Choinkę zazwyczaj również ubieram osobiście, a w tym roku skusiłam się nawet, by przyozdobić ją kolorystycznie. Poza niebieskimi światełkami, na które uparł się tata drzewko prezentuje się w srebrno-czerwonym kolorze.

Zapomnij o przykrych obowiązkach - nasze "rzeczy do zrobienia" są w tym momencie najmniej ważne. Na to przyjdzie czas później. Nie powinniśmy przenosić szkolnych, czy zawodowych spraw do domu, by nie zatruwać dobrej świątecznej atmosfery i nie zawracać sobie głowy przykrymi obowiązkami. Przecież o wiele lepiej się czujemy, kiedy nad naszą głową nie krążą czarne chmury ciągle przypominające o tym, co na nas czeka później. Skupmy się na relaksie i rzeczywistym odpoczynku. 

Wesołych Świat! 

Dalej »

Powrót do domu

grudnia 18, 2017

Powrót do domu

Już od dawna nie mogłam doczekać się chwili powrotu do Polski, a jednocześnie sama myśl o tym mroziła mi krew w żyłach. Koniec pracy, święta w domu i odpoczynek - może to wszystko brzmi cudownie, ale tak naprawdę pod każdym z tych haseł kryła się obawa. Pół roku spędzone razem z ukochanym bardzo nas do siebie zbliżyło. Wspólne posiłki, spędzanie wolnego czasu i dzielenie jednej poduszki wręcz uzależniło mnie od jego obecności. Nie musieliśmy nawet zajmować się sobą, ważne, że po prostu był w zasięgu mojego wzroku. Bałam się chociażby jednodniowego rozstania z nim, aż ta chwila w końcu nadeszła. 

Dzisiejszy wieczór spędzam sama i tak mi jakoś pusto, cicho, smutno. Niby w swoim domu, wśród rodziny, ale czegoś ewidentnie brakuje, kogoś obok mnie nie ma chociaż być powinien. Muszę zasnąć sama, bez dotyku ramion, lecz pomimo zmęczenia ta myśl odgania mi sen z powiek. Zawsze bałam się samotności i chociaż wiem, że samotna nie jestem, że jutro się zobaczymy i pół dnia spędzimy razem, to czuję jakby wyrwano ze mnie spory kawałek duszy. Nie chcąc o tym myśleć, rozpakowałam już prawie wszystkie walizki, posprzątałam pokój, zajmowałam myśli czymkolwiek innym, ale nie można tak w nieskończoność. Nie potrafię znaleźć sobie miejsca, chodzę z kąt w kąt i szukam go, choć to irracjonalne. Nawet ulubiona herbata straciła smak. Nie mam apetytu, ani siły, by zacząć działać w konkretnym kierunku. Jedynie tęsknię.

Dalej »

Aktualności - Grudzień 2017

grudnia 08, 2017

Aktualności - Grudzień 2017

   Skoro wiadomo już kim jestem, oraz po co i dlaczego założyłam tę witrynę, chyba najwyższa pora pochwalić się co u mnie słychać. To będzie kolejny post z serii "o niczym", czyli coś, co czytelników interesuje najmniej, ale kto powiedział, że blog nie może być jednocześnie pamiętnikiem? Może i ten póki co pewnie będzie, bo jak na razie wizję tej strony mam jedynie w głowie, a do realizacji zaplanowanych, tematycznych postów przejdę dopiero po powrocie do domu. Zresztą nawet wtedy nie wykluczam, że nie najdzie mnie na małe wspominki. 

   Pewnie umknął Wam fakt, że powyżej wspomniałam coś o powrocie do domu. Ku gwoli ścisłości w mojej rodzinnej wiosce pod Rzeszowem byłam ostatni raz pod koniec lipca i do dosłownie w przelocie. Podczas trzydniowego urlopu, niemalże dwa dni spędziłam w trasie. Przez resztę czasu załatwiałam sprawy, odwiedzałam lekarzy i robiłam zakupy, bo przecież każdy Polak mieszkający na obczyźnie, koniecznie musi odwiedzić Biedronkę. W domu spędziłam jedynie noc. Zdążyłam spakować tylko kilka rzeczy, by zaraz później móc ruszyć w drogę powrotną do Offenburga.

    Offenburg - to właśnie tutaj mieszkam i pracuję już prawie pół roku. Malutkie niemieckie miasteczko znajduje się w okolicy 30km od granicy z Francją i choć okolica jest piękna, teraz już ciężko o ładną pogodę. Lata są tu upalne, a jesienie wietrzne i deszczowe. Razem z ukochanym wynajmujemy pokój w robotniczym pensjonacie, od którego do pracy mamy około 7 km. Pracujemy na magazynie spożywczym. Same nocne zmiany, najgorsze niemieckie wynagrodzenie, ale jak na polskie standardy byliśmy zachwyceni wypłatą. Urok jednak minął. Dopiero po czasie człowiek zaczyna dostrzegać minusy i niedociągnięcia, a takowych w tej firmie od groma. Bieganie po magazynie i zbieranie pudełek, pudeł i ogromnych pak nie jest pracą przyszłościową. Ludzie biegają obolali z naręczem kartonów, bo szefostwo kusi premią, ale tak naprawdę to pojęcie to jedna wielka niewiadoma. Zarobki jak na niemieckie standardy są marne, dlatego pewnie Niemca na nocnej zmianie ciężko uświadczyć. Polacy natomiast pchają się jak świnki do koryta, po to marne 1500 euro, a i to nie zawsze.

     My przyjechaliśmy sobie tutaj dorobić. Z początku miały być to trzy miesiące, ale zdecydowaliśmy się zostać pół roku, bo co nam szkodzi? Studia ani żadne inne szkoły nas nie zobowiązują, a po powrocie do Polski i tak musielibyśmy pewnie iść do pracy. Niemniej jednak na święta już na pewno wracamy do domu. Nie ma żadnej siły, która by mnie zatrzymała na dłużej w tej pracy. Wątpimy też, czy kiedykolwiek tutaj wrócimy. Tragedii jako tako nie ma, ale to nie jest praca na stałe i mniej więcej to podsyca naszą chęć zaczerpnięcia językowej wiedzy, coby w przyszłym roku, prawdopodobnie po wakacjach (odpoczynek nam się należy) móc startować do lepszej pracy. Co z tego wyjdzie, zobaczymy. Ja jestem pozytywnej myśli.  

Dalej »