Zainspiruj się świętami!

grudnia 22, 2017

Zainspiruj się świętami!

Co roku to samo. Kolorowe choinki, masa światełek i Kevin Sam w Domu, ale chyba jakoś nie robi to już na nikim wielkiego wrażenia. Za dwa dni wigilia, dom jeszcze nie posprzątany, żadnych wypieków ani sałatek. Przed nami masa obowiązków, a czasu coraz mniej. Czując na sobie tę presję, z roku na rok jesteśmy jakby bardziej przytłoczeni świętami. Wydatki, brak pomysłów na prezenty i wszechogarniająca komercja, ale czy o to w tym wszystkim chodzi? Otóż nie.

Ja od kilku lat stosuję na ten wyjątkowy i magiczny czas kilka prostych zasad, aby pomimo nieuniknionego stresu czerpać jak najwięcej przyjemności z nadchodzących świat.

Wyloguj się z sieci - dzień wigilii to dla mnie dzień święty. Może nie w dosłownym tego słowa znaczeniu, ale już wtedy, podczas wykonywania domowych obowiązków staram się nie korzystać z żadnych mediów. Nikt w moim domu nie włącza telewizji, a ja dodatkowo ograniczam używanie telefonu oraz internetu. Jeżeli zdarzy mi się skorzystać to wyłącznie w sytuacjach kryzysowych, albo by wysłać świąteczne życzenia bliskim, z którymi nie mogę skontaktować się inaczej. 

Spędź jak najwięcej czasu z rodziną - i to nie tylko przy wigilijnym stole, ale także poza nim. Już same przedświąteczne obowiązki, jak chociażby przygotowywanie wigilijnych potraw, potrafią niesamowicie zbliżyć do siebie ludzi. Również w trakcie świąt nie powinniśmy zamykać się sami w pokoju, bo jeśli nie odwiedzą nas bliscy, to zapewne my wybierzemy się z wizytą do rodziny. A nawet jeśli zostaniemy w domu sami z rodzeństwem, warto zorganizować sobie wspólnie czas.

Ubierz choinkę/przygotuj świąteczne ozdoby - ja co roku obowiązkowo piekę pierniczki, które później mają zawisnąć na bożonarodzeniowym drzewku. Radość z pieczenia i ozdabiania ciasteczek jest niesamowita! Choinkę zazwyczaj również ubieram osobiście, a w tym roku skusiłam się nawet, by przyozdobić ją kolorystycznie. Poza niebieskimi światełkami, na które uparł się tata drzewko prezentuje się w srebrno-czerwonym kolorze.

Zapomnij o przykrych obowiązkach - nasze "rzeczy do zrobienia" są w tym momencie najmniej ważne. Na to przyjdzie czas później. Nie powinniśmy przenosić szkolnych, czy zawodowych spraw do domu, by nie zatruwać dobrej świątecznej atmosfery i nie zawracać sobie głowy przykrymi obowiązkami. Przecież o wiele lepiej się czujemy, kiedy nad naszą głową nie krążą czarne chmury ciągle przypominające o tym, co na nas czeka później. Skupmy się na relaksie i rzeczywistym odpoczynku. 

Wesołych Świat! 

Dalej »

Powrót do domu

grudnia 18, 2017

Powrót do domu

Już od dawna nie mogłam doczekać się chwili powrotu do Polski, a jednocześnie sama myśl o tym mroziła mi krew w żyłach. Koniec pracy, święta w domu i odpoczynek - może to wszystko brzmi cudownie, ale tak naprawdę pod każdym z tych haseł kryła się obawa. Pół roku spędzone razem z ukochanym bardzo nas do siebie zbliżyło. Wspólne posiłki, spędzanie wolnego czasu i dzielenie jednej poduszki wręcz uzależniło mnie od jego obecności. Nie musieliśmy nawet zajmować się sobą, ważne, że po prostu był w zasięgu mojego wzroku. Bałam się chociażby jednodniowego rozstania z nim, aż ta chwila w końcu nadeszła. 

Dzisiejszy wieczór spędzam sama i tak mi jakoś pusto, cicho, smutno. Niby w swoim domu, wśród rodziny, ale czegoś ewidentnie brakuje, kogoś obok mnie nie ma chociaż być powinien. Muszę zasnąć sama, bez dotyku ramion, lecz pomimo zmęczenia ta myśl odgania mi sen z powiek. Zawsze bałam się samotności i chociaż wiem, że samotna nie jestem, że jutro się zobaczymy i pół dnia spędzimy razem, to czuję jakby wyrwano ze mnie spory kawałek duszy. Nie chcąc o tym myśleć, rozpakowałam już prawie wszystkie walizki, posprzątałam pokój, zajmowałam myśli czymkolwiek innym, ale nie można tak w nieskończoność. Nie potrafię znaleźć sobie miejsca, chodzę z kąt w kąt i szukam go, choć to irracjonalne. Nawet ulubiona herbata straciła smak. Nie mam apetytu, ani siły, by zacząć działać w konkretnym kierunku. Jedynie tęsknię.

Dalej »

Aktualności - Grudzień 2017

grudnia 08, 2017

Aktualności - Grudzień 2017

   Skoro wiadomo już kim jestem, oraz po co i dlaczego założyłam tę witrynę, chyba najwyższa pora pochwalić się co u mnie słychać. To będzie kolejny post z serii "o niczym", czyli coś, co czytelników interesuje najmniej, ale kto powiedział, że blog nie może być jednocześnie pamiętnikiem? Może i ten póki co pewnie będzie, bo jak na razie wizję tej strony mam jedynie w głowie, a do realizacji zaplanowanych, tematycznych postów przejdę dopiero po powrocie do domu. Zresztą nawet wtedy nie wykluczam, że nie najdzie mnie na małe wspominki. 

   Pewnie umknął Wam fakt, że powyżej wspomniałam coś o powrocie do domu. Ku gwoli ścisłości w mojej rodzinnej wiosce pod Rzeszowem byłam ostatni raz pod koniec lipca i do dosłownie w przelocie. Podczas trzydniowego urlopu, niemalże dwa dni spędziłam w trasie. Przez resztę czasu załatwiałam sprawy, odwiedzałam lekarzy i robiłam zakupy, bo przecież każdy Polak mieszkający na obczyźnie, koniecznie musi odwiedzić Biedronkę. W domu spędziłam jedynie noc. Zdążyłam spakować tylko kilka rzeczy, by zaraz później móc ruszyć w drogę powrotną do Offenburga.

    Offenburg - to właśnie tutaj mieszkam i pracuję już prawie pół roku. Malutkie niemieckie miasteczko znajduje się w okolicy 30km od granicy z Francją i choć okolica jest piękna, teraz już ciężko o ładną pogodę. Lata są tu upalne, a jesienie wietrzne i deszczowe. Razem z ukochanym wynajmujemy pokój w robotniczym pensjonacie, od którego do pracy mamy około 7 km. Pracujemy na magazynie spożywczym. Same nocne zmiany, najgorsze niemieckie wynagrodzenie, ale jak na polskie standardy byliśmy zachwyceni wypłatą. Urok jednak minął. Dopiero po czasie człowiek zaczyna dostrzegać minusy i niedociągnięcia, a takowych w tej firmie od groma. Bieganie po magazynie i zbieranie pudełek, pudeł i ogromnych pak nie jest pracą przyszłościową. Ludzie biegają obolali z naręczem kartonów, bo szefostwo kusi premią, ale tak naprawdę to pojęcie to jedna wielka niewiadoma. Zarobki jak na niemieckie standardy są marne, dlatego pewnie Niemca na nocnej zmianie ciężko uświadczyć. Polacy natomiast pchają się jak świnki do koryta, po to marne 1500 euro, a i to nie zawsze.

     My przyjechaliśmy sobie tutaj dorobić. Z początku miały być to trzy miesiące, ale zdecydowaliśmy się zostać pół roku, bo co nam szkodzi? Studia ani żadne inne szkoły nas nie zobowiązują, a po powrocie do Polski i tak musielibyśmy pewnie iść do pracy. Niemniej jednak na święta już na pewno wracamy do domu. Nie ma żadnej siły, która by mnie zatrzymała na dłużej w tej pracy. Wątpimy też, czy kiedykolwiek tutaj wrócimy. Tragedii jako tako nie ma, ale to nie jest praca na stałe i mniej więcej to podsyca naszą chęć zaczerpnięcia językowej wiedzy, coby w przyszłym roku, prawdopodobnie po wakacjach (odpoczynek nam się należy) móc startować do lepszej pracy. Co z tego wyjdzie, zobaczymy. Ja jestem pozytywnej myśli.  

Dalej »

Ja autorka

listopada 19, 2017

Ja autorka

     To chyba właśnie ten moment, kiedy pasuje mi się przedstawić. Pewnie niektórzy z Was znają mnie osobiście – och, co za zaszczyt! Wielu będzie mnie kojarzyć z poprzedniego bloga, nad którego stratą będę ubolewać jeszcze przez jakiś czas, ale większość gości prawdopodobnie nigdy w życiu nie miała jeszcze ze mną do czynienia. Może to i lepiej ;)

        Zatem mam na imię Monika. Urodziłam się początkiem września 1997 roku, więc wybiła mi już dwudziestka. Jestem tegoroczną maturzystką i absolwentką rzeszowskiego ekonomika, ale profil mojego kształcenia nic wspólnego z ekonomią nie miał. Technik cyfrowych procesów graficznych – to wałkowałam przez cztery lata i aktualnie mogę pochwalić się tym tytułem. Jednak grafik komputerowy, czy poligraf to nie jest mój wymarzony zawód. W zasadzie dopiero teraz zaczynam pomału obierać życiowy kierunek i przekonywać się o tym, co chciałabym w życiu robić.

    Przede wszystkim uwielbiam pisać i to właśnie jest mój priorytet. W najbliższym czasie zamierzam dokończyć autorskie opowiadanie i wydać je w formie książki. Pierwsze rozdziały już teraz możecie znaleźć na Wattpad, ale to jedynie przedsmak. Na resztę będziecie musieli poczekać. Także na blogu będę starała się udzielać w miarę regularnie. Przede wszystkim po to, aby szlifować swojego pisarskiego skilla, a także, by móc podzielić się z Wami ciekawszą stroną mojego życia. Pisuję także tradycyjne listy. Może Was tym zaskoczę, ale taka forma korespondencji wraca do łask i ma swoje grono fanów, które wciąż rośnie! Swoich aktualnych adresatów w większości poznałam dzięki blogsfrze, ale także na Facebooku istnieją strony, dzięki którym można zwerbować do zabawy wiele ciekawych osóbek.

       Choć brzmi to banalnie, uwielbiam czytać książki. Idealną dla mnie porą, by zasiąść pod kocem z lekturą i kubkiem herbaty jest jesień. Lubię deszcz i kiedy jest pochmurno, bo taka pogoda pozwala mi się skupić. Lubię pierwsze przymrozki i grube ciepłe swetry. Czapki z pomponem i rękawiczki na dwa palce. Niektórzy uważają, że jestem dziecinna, bo podoba mi się kolor różowy i lubię splatać włosy w warkocz. Cóż może i jestem, bo oprócz tego lubię rysować, kolorować i ozdabiać. Sztuka ta przydaje się tworzeniu kopert na listy. Wkrótce zamierzam także zacząć planować swoją codzienność z Bullet Journal, a to też jest sztuka. Niepoinformowanych odsyłam do galerii Google.

      Zbyt często patrzę na świat przez różowe okulary, co pozwala mi dostrzegać piękniejszą stronę życia. Nie powiem, żebym kiedyś na tym nie straciła, albo żeby mnie to nie skrzywdziło, ale wszystko ma swoje plusy i minusy, zresztą uważam, że bycie optymistą i tak przynosi więcej szczęścia niż rozczarowań, czy przykrości. Rozczulają mnie relacje międzyludzkie. Jestem empatyczna i nieodporna na emocje, przez co bardzo często się wzruszam. Trochę ze mnie romantyczka, bo kręcą mnie kwiaty i czułe sówka, ale gdyby mój mężczyzna nie był zarazem moim przyjacielem, raczej bym na to nie poleciała. W szczegóły mojego związku nie będę Was zagłębiać, ale mogę zdradzić, że znamy się Dawidem od siedmiu lat, a jesteśmy razem już cztery. Jakoś tak nam dobrze ze sobą i choć nie raz latały już talerze, to właśnie w jego ramionach mogę czuć się bezpiecznie i zasypiać spokojnie.

    Ważnym elementem mojego życia jest też fotografia, bo to z nią wiążę nadzieję na moją zawodową karierę. Co prawda jestem dopiero laikiem, ale małymi krokami będę zagłębiać się w tę tematykę i próbować robić dobre zdjęcia, czego efektami pewnie będę się tutaj chwaliła. Póki co możecie znaleźć mnie na Instagramie, choć tam bardziej niż na fotograficzną twórczość, natchniecie się na migawki z codzienności Moniki.

Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej zachęcam do odwiedzania mojego bloga i bycia na bieżąco. Na pewno jeszcze nie raz i nie dwa będę rozdrapywać i analizować swoją osobowość, chwalić się dobrymi stronami i przedstawiać w samych superlatywach oraz wyrażać swoją opinię na wszystkie tematy. Mam nadzieję, że po pewnym czasie staniemy się sobie bliżsi! 

Do przeczytania :)

Dalej »

Na dobry początek

listopada 03, 2017

Na dobry początek

Trudno jest przyznać blogerce z pięcioletnim stażem, że nie wie ona, o czym będzie jej nowy blog. Poprzedni jakoś sam się pisał. Nie miał określonej tematyki, więc można było poruszyć każdy wątek: od życiowych przemyśleń, poprzez recenzje obejrzanych filmów i przeczytanych książek, trochę wspomnień i relacji z podróży, a wszystko przyozdobione piękną szatą graficzną.
Tak nieskromnie mogę pochwalić samą siebie za wkład, czas i serce poświęcone stronie, która była zarazem kawałkiem mojej własnej przestrzeni w sieci. Nadal czuję do siebie małe ukłucie żalu, bo zaprzepaściłam to wszystko w mgnieniu oka. Powiadają jednak, że każdy bloger prędzej, czy później wróci na swoje terytorium. Przyciąga go otoczenie, przyciągają go ludzie i atmosfera, jaka tutaj panuje. Przyciąga go chęć dzielenia się z ludźmi swoim życiem i pozostawieniem czegoś po sobie. Ja nie mam gdzie wracać, stąd ta nowa witryna, na której serdecznie Was witam! Nie mam jednak wątpliwości co do tego, że mój wcześniejszy blog i cała moja historia z nim związana pozostanie w naszych sercach. Dużo się działo przez te pięć lat. Wieloma historiami i przemyśleniami się z Wami dzieliłam, ale to już było. W każdej chwili możemy do tego wrócić, niemniej jednak pora, by zacząć pisać kolejny rozdział.
Nie wiem jeszcze, co będzie tutaj pisane. Pewnie nie oprę się chęci zanudzania moimi refleksjami. Pewnie nie raz będę wspominać i opowiadać życiowe anegdotki. Pewnie będę się żalić i wypłakiwać, ale każdy ma swój sposób na wyżywanie się z emocji, a moim jest pisanie.

Dalej »

Od nowa

października 21, 2017

Od nowa

       Podobno, kiedy coś się kończy, coś innego się zaczyna. Mówią, że nic nie dzieje się przypadkiem, że wszystko ma swój sens, nawet kiedy pozornie trudno go dostrzec. Człowiek jest więźniem swoich własnych wyborów i tak jak jedna niewinna decyzja może diametralnie wpłynąć na ludzkie życie, tak jedno kliknięcie może poprowadzić do nieodwracalnych zmian.

             Założyłam tego bloga, ponieważ takim niewinnym naciśnięciem guzika pozbyłam się praw do kilkuletniego dorobku, gdzie zapisywałam swoją historię. I chociaż ja wiem, że ona jest moja, w sieci jest niczyja. Bez jakiegokolwiek dostępu od wewnątrz. Pewnie niedługo zostanie zakopana miliardem internetowych śmieci i głupstw, pewnie wszyscy o niej zapomną, o ile już nie zapomnieli.

          Może tak miało właśnie być? Może czas zamknąć tamten rozdział i zacząć nową historię? Może to miało mnie skłonić do zrobienia kolejnego kroku, do nowych pomysłów, do stworzenia czegoś zupełnie świeżego?

Dalej »